Diagnostyka i terapia biorezonansowa

W związku z tym, że ostatnio coraz więcej w środkach masowego przekazu mówi się o diagnostyce i terapii energoinformacyjnej, elektropunkturowej i o biorezonansie, zdecydowaliśmy się na przybliżenie tych metod po raz kolejny (ostatnio pisaliśmy na ten temat 2 lata temu). Jest to tym bardziej konieczne, że nawet w Wikipedii nie zamieszczono wiarygodnych informacji na ten temat, traktując zagadnienie powierzchownie, a miejscami wręcz z rażącym brakiem szacunku dla faktów (by nie rzec, że wypisuje się tam po prostu brednie)

Reinhold Voll - twórca metody biorezonansowej

Bezspornym jest fakt, że każda żywa istota, każdy jej układ i narząd, każda tkanka i każda komórka emituje prąd elektryczny i pole elektromagnetyczne. Diagnostyka bazująca na tym zjawisku opiera się na znajomości dokładnie określonych wartości liczbowych owych pól elektromagnetycznych. Możliwe jest ustalenie, czy narząd emituje pole odpowiadające zdrowemu organowi, czy uległ on procesowi patologicznemu. Co więcej, znane są częstotliwości emitowane przez każdą poszczególna bakterię, wirusa, pasożyta.

Np. komórki zdrowej wątroby emitują inne pole elektromagnetyczne, niż komórki tej samej wątroby, w której znajduje się jakiś pasożyt, wirus, czy przebiega proces chorobotwórczy.

Historia powstania metody elektropunkturowej diagnostyki metodą r. volla (EAV)

Obecnie szczególne zainteresowanie wywołuje metoda elektroakupunkturowej diagnostyki i terapii, wprowadzonej do medycyny w 1953 roku przez doktora medycyny Reinholda Volla.

Doktor R. Voll był niemieckim naukowcem, badaczem i lekarzem. Zaproponowana przez Volla metoda diagnostyczna przewyższyła jakościowo wszystkie poprzednie metody diagnostyczne.

Oto jakie były początki:

W 1796 r. Anglik Perkins zaproponował by wykorzystać elektryczność statyczną do wzmocnienia efektu klasycznej akupunktury.

W 1825 r. francuski lekarz Sarlandjer napisał książkę „Wykład o elektroakupunkturze, moksie i akupunkturze”(medycynie japońskiej). Sarlandjer doprowadzał do tkwiących w ciele igieł ładunek elektryczny. Był on autorem idei elektrycznej analgetyki igłowej (elektroigłoanalgezji).

Reinhard Voll (R. Voll, 1909-1988) urodził się 17 lutego 19O9 r. w Berlinie. Po ukończeniu gimnazjum w 1927 r. zdaje na wydział architektoniczny Sztutgartskiej Wyższej Uczelni Technicznej. Pod wpływem tragicznej śmierci swojego ojca, (ojciec umiera na raka) postanawia całkowicie poświęcić się medycynie. W 1930 r. dostaje się na wydział medyczny najstarszego w Niemczech Uniwersytetu w Tübingen, po ukończeniu którego w 1935 r. broni doktorat w Instytucie medycyny tropikalnej.

 

Swą działalność w charakterze lekarza R. Voll rozpoczął od specjalizacji w Instytucie medycyny sportowej przy Uniwersytecie w Hamburgu (1935-1938). Od roku 1939 do 1953 roku R. Voll zajmował się kwestiami organizacyjnymi profilaktyki pediatrycznej i stomatologicznej.

W latach 40. XX wieku francuski specjalista w dziedzinie akupunktury doktor Roger de La Fuye połączył igły z urządzeniem elektrycznym (diatermopunktatorem) w celu wykorzystania prądu diatermicznego w charakterze dodatkowego oddziaływania terapeutycznego na określone punkty skóry.

W 1952 roku Walter Schmidt z Dachau analizując aktywne biologicznie punkty (BAP) przy pomocy prądu zmiennego i stałego odkrył, że przy upośledzeniu narządu przewodnictwo na początku zwiększało się, a następnie wskazanie urządzenia malało. W ten sposób odkryty został fenomen „opadania wskazówki”.

Od 1953 roku R. Voll wspólnie z inżynierem F. Wernerem opracowywał nowe metody diagnostyki i terapii elektroakupunkturą, które skutecznie stosował w swej praktyce klinicznej.

Urządzenie do pomiarów elektroakupunkturowych zostało zbudowane na zamówienie doktora Schicka (Sztutgart) i przekazane R. Vollowi oraz

F. Wernerowi, którzy przerobili je na aparat początkowo nazwany „elektropunkterem” a po proteście Rogera de La Fuye „KuF- Universal-diaterapunkter”.

W 1954 roku R. Voll odkrył fenomen indywidualnego „testowania elektropunkturowego” medykamentów i innych specyfików. W latach 1955-1956 R. Voll założył „Stowarzyszenie elektropunktury KuF”, później przemianowane na „Międzynarodowe towarzystwo elektroakupunktury”, a po rozłamie w jego szeregach w 1959 roku na „Międzynarodowe towarzystwo elektroakupunktury metodą Volla” (1961r.). W tym czasie Voll uzasadnia naukowo elektroakupunkturę jako nową metodę terapeutyczną, opracowuje teorię współzależności BAP i narządów wewnętrznych z tkankami człowieka, wprowadza do metody elektroakupunkturowej diagnostyki sposób indywidualnego doboru farmaceutyków i innych specyfików.

„Za szczególne zasługi wobec cierpiącej ludzkości oraz opracowanie metody diagnostyki i terapii elektroakupunkturowej” w 1966 roku R. Voll został uhonorowany złotym medalem przez Papieża Pawła VI a w 1974r. nagrodą RFN- medalem Gufalanda. W 1979 roku R. Voll zostaje honorowym prezesem założonego przez siebie „Międzynarodowego Towarzystwa Elektroakupunktury”, rozwija działalność w Centralnym Związku Lekarzy i Niemieckim Towarzystwie Akupunktury.

W czasie swej praktyki R. Voll napisał i opublikował ponad 1400 prac naukowych, atlasów i podręczników z zakresu diagnostyki i terapii elektroakupunkturowej. Metoda elektroakupunktury dr Volla (EAV) jest obecnie stosowana w 34 krajach, w tym w Ameryce północnej i południowej, Europie wschodniej i zachodniej, Skandynawii, Australii, Indiach i Chinach. Międzynarodowe Towarzystwo Elektroakupunktury metodą Volla zrzesza obecnie ponad 30 000 lekarzy różnych specjalizacji, którzy wykorzystując tę metodę rozwijają ją i udoskonalają. Po długim okresie sceptycyzmu z jakim traktowano elektroakupunkturę Volla i przeprowadzeniu wielu badań klinicznych, zyskała ona prawo stosowania w praktyce klinicznej również na terenie ZSRR (Rozporządzenie Rady Ministrów ZSRR nr 0211 z 6 kwietnia 1989 roku).

Mimo to stosunek środowisk związanych z tak zwaną „oficjalną medycyną” wobec metody Volla nie jest jednoznacznie określony.

Jednak zalety i sukcesy metody diagnostyki umożliwiającej późniejsze leczenie są wystarczająco przekonujące.

Unikalność i skuteczność metody polega na połączeniu praktycznej wiedzy wschodu i zachodniej szkoły medycyny.

Zainteresowanie lekarzy metodą Volla nie jest przypadkowe. Pozwala ona na diagnozowanie przedkliniczne czyli wykrycie choroby zanim wywoła ona objawy kliniczne a potem ją odpowiednio leczyć. Jest to metoda nieinwazyjna.

Diagnozowanie odbywa się bez naruszania powłoki skórnej pacjenta, nie ma potrzeby naświetlania go promieniami Rentgena ani zmuszania do połykania sondy.

Możliwości diagnostyczne

Metoda diagnostyki elektroakupunkturowej Volla pozwala ocenić stopień równowagi w obwodzie drgań elektrycznych wytwarzanych przez narządy i tkanki. Wartość napięcia prądu stałego podczas badania diagnostycznego punktów meridianów za pomocą urządzenia Volla nie przewyższa naturalnych dla organizmu wielkości sygnałów w organizmie.

EAV powinna być pojmowana przez lekarzy jako uzupełnienie medycyny klinicznej w dziedzinie diagnostyki i terapii nie zaś jako coś, co miałoby ją zastąpić.

Zasadniczą cechą odróżniającą diagnostykę elektroakupunkturalną od innych metod jest zastosowanie specjalnie dla niej opracowanego osprzętu i sposób nacisku aktywną elektrodą na BAP.

R. Voll odkrył i opisał dziesiątki nowych punktów diagnostycznych umieszczonych na 12 tradycyjnych i 8 odkrytych i opisanych przez niego kanałach (meridianach).

W klasycznej wersji diagnostyki Volla oznaczane są parametry pochodzące z ponad 1000 punktów umieszczonych na rękach, nogach, tułowiu i głowie pacjenta.

Jak już wspomniano, w rezultacie otrzymujemy masę wiarygodnych danych obejmujących praktycznie wszystkie niemające anatomicznego substratu funkcje wszystkich narządów oceniane nie tylko jakościowo (norma/nadczynność/niedoczynność) ale i ilościowo.

Diagnostyka Volla jest niezwykle czuła i może zarejestrować nawet nieznaczne odchylenia czynności od normy a co za tym idzie wykryć chorobę na długo przed wystąpieniem objawów klinicznych i sporządzić pełną diagnozę czynnościową a czasem i kliniczną!

Dodatkowo za pomocą testowania substancji (medykamentów, leków, kosmetyków) można dobrać preparat niewywołujący reakcji alergicznej i efektów ubocznych, lecz zapewniający maksymalny skutek terapeutyczny u konkretnego pacjenta.

Możliwości EAV:

• określenie stanu czynności narządów i układów związanych z BAP i aktywnymi biologicznie strefami (BAS);

• trafna interpretacja niejasnych klinicznie przypadków

• diagnostyka przedkliniczna. Wykrycie latentnych (ukrytych) ognisk infekcji i określenie ich wpływu na organizm

• możliwość określenia etiologii choroby za pomocą testowania

• indywidualny dobór lekarstw i suplementów diety bez konieczności wprowadzania ich do organizmu

• testowanie alergenów, pokarmów i kosmetyków

• wykrycie negatywnego działania patogenów (radionuklidów, pestycydów i innych), które są niewykrywalne w przebiegu badań kliniczno-laboratoryjnych

• kontrola efektywności stosowanych w leczeniu i profilaktyce środków

Ponieważ bazą metody biorezonansowej jest starożytna medycyna wschodu, koniecznie musimy poznać jej podstawy teoretyczne.

Tradycyjna medycyna wschodnia jest archaiczna zarówno pod względem swych założeń teoretycznych, jak i wielu wniosków praktycznych. Jednak nie mamy prawa unikać tradycyjnych postulatów konceptualnych terapii akupunkturowej Zhen jiu (zhen-ukłucie, jiu-ogrzewanie), ponieważ bez zaznajomienia się z historycznymi aspektami tej metody nie da się rozszeżyć horyzontów myślowych lekarza. Jednym z dominujących praw myśli filozoficznej starożytnego Wschodu jest «Wielkie prawo podwójnego powszechnego następstwa i uzupełnienia» - Yin-Yang, które według swych podstawowych założeń zgadza się z dialektycznym prawem jedności i walki przeciwieństw. Prawo to twierdzi, że wszędzie i we wszystkim występują dwa przeciwne czynniki nazywane Yin i Yang. Są to podstawowe kategorie służące wytłumaczeniu zjawisk i obiektów przyrodniczych.

Koncepcja Yin-Yang

Centralne miejsce w tradycyjnej medycynie chińskiej zajmuje koncepcja Yin-Yang. Jest to nauka głosząca, że energia życiowa przejawia się za pomocą współpracy i walki dwóch przeciwności albo sił biegunowych Yin i Yang. Wewnętrzne ścieranie się tych sił ma miejsce w każdym przedmiocie i zjawisku przyrodniczym.

Normalna aktywność życiowa jest według tej koncepcji rezultatem uzupełniających się w organizmie stosunków Yin i Yang tworzących harmonijną jedność. Jeśli ta jedność zostaje zakłócona i właściwe rozmieszczenie energii pomiędzy Yin i Yang ulega zaburzeniu, powstają choroby wyrażające się nadmiarem lub niedoborem energii w jednym lub wielu narządach.

Wszystkie meridiany i narządy dzielą się na należące do układu Yin lub Yang. Meridiany Yang są rozmieszczone na tylnej i bocznych powierzchniach tułowia oraz zewnętrznych, rozginanych powierzchniach kończyn. Meridiany Yang należą do narządów produkujących energię : żołądek, jelito cienkie i grube, pęcherzyk żółciowy, pęcherz moczowy. Należy do nich także meridian „potrójnego ogrzewacza”.

Meridiany Yin przede wszystkim przechodzą przez przednią część tułowia i wewnętrzną zginającą się powierzchnię kończyn. Należą do nich narządy gromadzące energię: płuca, śledziona, wątroba, trzustka, nerki i serce i meridian naczyniowy.

Koncepcja energii „Chi”

Organizm stanowi pozostający w dynamicznej równowadze ze światem zewnętrznym, zorganizowany w skomplikowany sposób samoregulujący się układ. Do prawidłowego działania takiego systemu człowiek otrzymuje określoną ilość energii od matki przy narodzinach i w ciągu całego życia. W księgach starożytnych specjalistów medycyny ludowej nazywano ją „czi” („ci” lub „ki”).

W literaturze wydanej w naszym kraju funkcjonują różne punkty widzenia na przedmiot tego, czym jest „czi”. W.G. Worgalik pisze: „Czi to według nas integralna funkcja wszelkiej działalności organizmu, jego energii, pobudzenia, żywotności. Każdy narząd, każdy układ narządów ma swoje czi jako wyraz procesów wymiany i czynności w każdej chwili. Wypadkowa wszystkich tych czi stanowi właśnie czi organizmu.

W. Wostokow rozpatruje czi jako materialno-duchową substancję kosmosu. W jego opinii w każdym człowieku są trzy rodzaje tej energii. Pierwszy otrzymuje on z kosmosu, drugi dziedziczymy od przodków a trzeci pobieramy z pokarmu i powietrza.

Punkt widzenia K. Schnörrenberga polega na tym, że w organizmie ludzkim istnieje ogólna czi, która dzieli się na podgrupy mające nazwy w zależności od lokalizacji w różnych częściach ciała i odpowiednio do określonych funkcji. Stan zdrowia charakteryzuje się podporządkowaną wewnętrznemu biologicznemu zegarowi właściwą proporcją między składnikami czi i ruchem energii w organizmie. Zgodnie ze schematem przyjętym w medycynie wschodu „energia życiowa” wciąż krąży w zamkniętym układzie kanałów przechodząc kolejno przez wszystkie narządy i wykonując w czasie doby pełne okrążenie.

Na podstawie tych wyobrażeń sądzi się, że każdy organ ma własny moment, w którym osiąga szczyt swej działalności. Właśnie w takim momencie organ jest najbardziej podatny na wpływ.

Krążenie zaczyna się od płuc wraz z pierwszym westchnieniem dziecka, maksimum swej aktywności płuca (P) osiągają od 3 do 5 rano, następnie energia «czi» przepływa do meridianu jelita grubego (GI) które swe maksimum osiąga od 5 do 7 rano, następnie meridian żołądka (E) od 7 do 9, następnie meridian śledziony - trzustki (RP) od 9 do 11. Następny według rytmu dobowego jest meridian serca (C) od 11 do godziny 13, po nim meridian jelita cienkiego (IG) od 13 do 15. Z niego energia przepływa do meridianu pęcherza moczowego (V), maksimum od 15 do 17, następnie meridian nerek (R) od 17 do 19. Od 19 do 21 maksimum energii będzie w meridianie osierdzia (MC), od 21 do 23 w meridianie «potrójnego ogrzewacza(TR)» , następnie meridian pcherzyka żółciowego (VB), od 23 do 1 w nocy, po czym energia przechodzi do meridianu

wątroby (F) od 1 do 3 w nocy i wraca do meridianu płuc (P).

Zakłócenie pracy kanałów energetycznych przejawiające się nierównomiernym rozkładem składników energii w narządach ciała prowadzi do choroby a zatrzymanie cyrkulacji do śmierci. Dlatego oddziaływanie lecznicze powinno być ukierunkowane na przywrócenie właściwej cyrkulacji energii w meridianach.

Koncepcja meridianów

Inaczej koncepcja kanałów, linii, południków. Koncepcja ta jest ściśle związana z teorią Yin-Yang i z koncepcją przepływu energii. Zgodnie z tą koncepcją każdy narząd posiada własny meridian, wzdłuż którego krąży uniwersalna energia Chi, i za pośrednictwem którego powiązany jest z powierzchnią skóry i innymi narządami.

 

Wschodnia medycyna wyróżnia dwa nieparzyste meridiany - „przednio-przyśrodkowy” i „tylno-przyśrodkowy”, oraz dwanaście podstawowych parzystych meridianów, które rozmieszczone są po lewej i po prawej stronie ciała. Dwanaście podstawowych (parzystych) meridianów składa się z dwóch części – przebiegu zewnętrznego i wewnętrznego, które są ze sobą bezpośrednio powiązane i stanowią jedność.

Znajomość przebiegu meridianów i ich wzajemnych powiązań jest konieczna w związku z tym, że bioenergetyczne wskazania BAP z jednej strony charakteryzują stan tkanek i okolic, przez które przebiega dany meridian, a z drugiej strony mogą charakteryzować stan narządu (i jego części składowych), do którego należy meridian.

Znajomość układu meridianów, kolejności cyrkulacji energii z jej rytmami dobowymi i wzajemnym powiązaniem będzie jeszcze jedną możliwością w rękach specjalisty prowadzącą do szybkiego i dokładnego odnalezienia procesu patologicznego, a co za tym idzie do postawienia właściwej diagnozy i celowej skutecznej terapii pozbawionej niepożądanych konsekwencji.

Tak więc ból głowy może być spowodowany patologicznymi procesami w żołądku, narządach urogenitalnych, pęcherzyku żółciowym i wątrobie.

Jeśli ból umiejscowiony jest w okolicy skroniowej i promieniuje do żuchwy lub nawet do szyi, to w większości przypadków przyczyną jest choroba żołądka. W tym przypadku należy zbadać BAP meridianu żołądka i przeprowadzić ich biologiczną korektę.

Ból głowy umiejscowiony w okolicy czołowo-potylicznej i promieniujący wzdłuż pleców wymaga dokładnego zbadania strefy urogenitalnej.

Ból głowy nad uszami i za małżowiną uszną powinien nakierować lekarza na zbadanie wątroby i pęcherzyka żółciowego.

Miejscowe bóle i miejscowe zmiany skórne (swędzenie, wysypki, pieprzyki, brodawki), które umiejscowione są w okolicy przebiegu meridianów powinny nieuchronnie doprowadzić lekarza do najważniejszego narządu zaangażowanego w proces patologiczny.

 

Nazwy meridianów i ich oznaczenia międzynarodowe

 

1	Płuca	P
2	Jelito grube	Gi
3	Żołądek	E
4	Śledziona - trzustka	RP
5	Serce	C
6	Jelito cienkie	IG
7	Pęcherz moczowy	V
8	Nerki	R
9	Osierdzie	MC
10	Potrójny ogrzewacz	TR
11	Pęcherzyk żółciowy	VB
12	Wątroba	F
13	Tylno-środkowy	T (VG)
14	Przednio-środkowy	I (VC)

Poza wskazanymi meridianami występują jeszcze meridiany:

• układ limfatyczny (Ly),

• zwyrodnienia nerwowego (Nd),

• alergia (Al),

• zwyrodnienie nabłonkowo-miąższowe (Pd),

• zwyrodnienie stawów (Ad),

• zwyrodnienie tkanki łącznej (Cd),

• zwyrodnienie skóry (S),

• zwyrodnienie tłuszczowe (Fd).

Meridiany te zostały opisane przez Volla w 1962 roku.

Testowanie substancji

Fundamentalnym odkryciem w EAV stała się możliwość testowania medykamentów zajmująca dzisiaj ważne miejsce w diagnostyce i leczeniu chorób.

Odkrycie przez Volla w 1954 r. «testowania substancji» poszerzyło możliwości diagnostyki elektroakupunkturowej. Dzięki testowaniu pojawia się możliwość wyjaśnienia potencjalnego działania każdego preparatu na pacjenta bez wprowadzania preparatu do organizmu chorego.

Proces testowania polega na tym, że przy umieszczeniu jakiegoś preparatu blisko biologicznie aktywnego punktu (lub raczej umiesz-

czenie środka w obwodzie) wskaźniki na punkcie zmieniają się w tę lub inną stronę i zmiany te charakteryzują działanie farmakologiczne środka. Zmiana wartości pomiarów odbywa się w ciągu krótkiego odstępu czasu, od momentu, kiedy środek farmakologiczny znajdzie się w ręce pacjenta, do momentu, kiedy pomiarowa elektroda będzie położona nad punktem akupunktury. Praktycznie zajmuje to od jednej do pięciu sekund.

Vega-test

W ciągu ostatnich dziesięcioleci pojawiły się nowe metody diagnostyki elektroakupunkturowej, które popchnęły do przodu rozwój metody Volla jako takiej. Jednym z osiągnięć w tej dziedzinie stał się Wegetatywny Test Rezonansowy (WRT, Vega - test). Tak samo jak w klasycznej metodzie Volla, wykorzystuje się w nim porównanie zmian przewodzenia elektrycznego na punktach pomiaru ze stanem organizmu, lecz na innej podstawie metodycznej. W WRT istotne jest teoretyczne założenie, że w sensie czynnościowym organizm człowieka stanowi całokształt wielu procesów cyklicznych, które w sposób harmonijny i zsynchronizowany zgodnie współdziałają ze sobą i decydują o homeostazie (wewnętrznej stałości środowiska) organizmu jako całości. W zarządzaniu homeostazą kluczową rolę odgrywa wegetatywny układ nerwowy, który pełni jednocześnie funkcję zarządzania i interpretacji wszystkich sygnałów informacyjnych (w tym także elektromagnetycznych) wewnątrz organizmu. Odwołując się do wegetatywnego układu nerwowego (jako "szkieletu" informacyjno - energetycznego albo modelu organizmu w ogóle), można uchwycić jego odpowiedź na oddziaływanie drgań nieobojętnych dla organizmu. Odpowiedź ta występuje w postaci zjawiska rezonansu.

Rezonans to gwałtowne zwiększenie (lub zmniejszenie) amplitudy drgań przy zbieżności częstotliwości obwodu zewnętrznego i wewnętrznego. Dlatego też, zmierzywszy wskaźnik przewodnictwa elektrycznego na punkcie pomiaru i następnie włączając do obwodu pomiaru preparaty testowe o różnym znaczeniu, rejestruje się zmiany przewodnictwa elektrycznego w tym punkcie z podłączonym określonym preparatem i wyciąga wnioski co do obecności lub braku jakiegoś procesu lub zjawiska w organizmie. O ile w klasycznej metodzie Volla istnieją dyskretne reprezentacje poszczególnych narządów lub układów w postaci odpowiadających im punktów pomiaru, i tylko ogół punktów pomiaru daje nam pojęcie o organizmie jako całości, to w WRT jeden jedyny reprezentatywny (częściej nazywany powtarzalnym) punkt pomiaru jest wirtualnym modelem całego organizmu i każdy testowany na nim obiekt nabiera globalnego znaczenia w kontekście informacyjno - falowego kontinuum organizmu.

WRT został opracowany w Niemczech przez lekarza Helmuta Schimmela w roku 1978. U jego podstaw leżą metody diagnostyki elektroakupunkturowej R. Volla i czynnościowej diagnostyki bioelektronowej W. Schmidta i H. Pflauma. Wdrażaniem metody WRT do praktyki klinicznej od 1978 roku zajmuje się z firma «VEGA (Niemcy)» , która opracowała pierwsze aparaty nazwane «VEGA-TEST», umożliwiające pomiar BAP tą metodą. Ponad 15-letnie badania doktora Schimmela i jego zwolenników zmieniły tę metodę w nadzwyczaj skuteczny sposób diagnozowania przede wszystkim dzięki wykorzystaniu kaset (fiolek) z niosącymi największy ładunek informacji dla tej metody preparatami do testowania. Współczesne rozwiązania inżynieryjno-techniczne pozwalają ściśle połączyć obie metody - metodę Volla i Vega- test, ponieważ obie te metody w niezastąpiony sposób nawzajem się uzupełniają. Preparaty testowe, wcześniej w postaci fiolek z rodzimymi substancjami, teraz występują jako ich elektroniczne kopie w selektorze medykamentów. Oprócz tego oprogramowanie w znacznym stopniu optymalizuje proces pomiaru, rejestrację wskaźników i formułowanie diagnozy, co nadaje metodzie WRT nową jakość.

Skoro zapoznaliśmy się z podstawami diagnostyki biorezonansowej, przejdźmy teraz do możliwości terapeutycznych, jakie daje nam ta wiedza.

Terapia biorezonansowa

Terapia biorezonansowa została odkryta w Niemczech przez doktora F. Morela i inżyniera E. Rashe w 1976 roku. Jej idea całkowicie współgra z pojęciem człowieka jako spójnym, samoregulującym układzie, który wymaga uwzględnienia obecności mnóstwa wzajemnych powiązań pomiędzy jego komórkami, tkankami, narządami i układami. Podstawą funkcjonowania organizmu są procesy wymiany energoinformacyjnej.

Organizm jak układ samoorganizujący się dysponuje wszystkim, co jest konieczne do zachowania homeostazy. Właśnie dlatego zadaniem medycyny energoinformacyjnej, której gałęzią jest terapia biorezonansowa, jest uaktywnienie naturalnych mechanizmów nastawionych na przywrócenie i utrzymanie stanu zdrowia.

Człowiek, to nieskończenie wielki i jednocześnie nieskończenie mały układ drgań elektromagnetycznych. Drgania rodzą się w kosmosie, w układzie słonecznym, w małych i wielkich galaktykach, w narządach i tkankach, w komórkach, cząstkach, atomach, protonach i elektronach. Człowiek żyje w tym ogromnym spektrum wahań. Co więcej, życie bez tych drgań elektromagnetycznych prawdopodobnie jest niemożliwe. Właśnie dlatego u podstaw regulacji wszystkich funkcji organizmu leżą drgania elektromagnetyczne zarówno generowane przez sam organizm jak i trafiające do niego z zewnątrz.

Podstawowe zasady terapii biorezonansowej bazują na tym, że każdy żywy organizm i wszystkie jego funkcjonujące układy stanowią źródło nadzwyczajnie słabych drgań elektromagnetycznych o szerokim spektrum częstotliwości, które z kolei obejmuje szeroki zakres faj różnej długości, od bardzo długich do niezwykle krótkich. Drgania te właściwe organizmowi nazywamy fizjologicznymi lub harmonicznymi oscylacjami.

Przy przenikaniu czynników patogennych lub pojawieniu się choroby w organizmie powstają nowe źródła drgań elektromagnetycznych, tak zwane patologiczne lub nieharminiczne, które zaburzają jego równowagę fizjologiczną. Organizm choruje w przypadku kiedy nie jest w stanie utrzymać dynamicznej równowagi pomiędzy drganiami fizjologicznymi i patologicznymi, nie może zneutralizować wahań patologicznych i sprowadzić ich do dopuszczalnego poziomu. Dlatego zadaniem terapii biorezonansowej jest „oczyszczenie” organizmu ze szkodliwych drgań i dodatkowe „doładowanie” częstotliwościami fizjologicznymi.

Częstotliwości rezonansowe charakterystyczne dla normalnego rozwoju ewolucyjnego organizmu wyparte podczas choroby przez czynniki patologiczne są dla organizmu priorytetowe i dlatego szybko przez niego przyswajane, przez co przywracają jego właściwe funkcjonowanie. Dzieje się tak dzięki powtarzanych w krótkim czasie i wciąż korygowanych działań terapeutycznych. Składnik energetyczny tych działań jest nadzwyczajnie mały, jednak ich wysoka skuteczność uwarunkowana jest dokładną zgodnością z fizjologicznymi częstotliwościami i amplitudami charakterystycznymi dla organizmu żywego, co w istocie stanowi działanie informacyjne.

Taka jest podstawowa zasada leczniczego oddziaływania terapii biorezonansowej. Może ona jednak z powodzeniem być uzupełniana przez multirezonansową terapię w postaci elektropunkturowej, magnetycznej, laserowej lub innej terapii. Jest to szczególnie na miejscu w przypadkach, kiedy organizm na skutek choroby lub jakichś oddziaływań zewnętrznych stracił informację o normalnych fizjologicznych drganiach (lub informacja ta została osłabiona), i może ona zostać dostarczona mu przy pomocy generatorów sygnałów elektromagnetycznych małej mocy. Specyficzna dla organizmu modulacja tych sygnałów pozwala na przejmowanie informacji tylko przez te narządy i tkanki, dla których drgania te są drganiami rezonansowymi.

Przy pomocy opisanej wyżej metody terapia biorezonansowa osłabia i blokuje szkodliwe drgania i nasyca organizm drganiami fizjologicznymi. Ponieważ za wszystkimi zaburzeniami biochemicznymi i morfologicznymi w organizmie stoją przede wszystkim patologiczne drgania elektromagnetyczne, to podejmowana terapia w istocie „niszczy” i „wydala” z organizmu wszystko to, co jest przyczyną choroby. Należy powiedzieć, że terapia energoinformacyjna świetnie łączy się z metodami terapeutycznymi medycyny klasycznej. W szczególności pozwala ona skontrolować różne warianty leczenia fizjoterapeutycznego lub farmakologicznego, czyli ustalić dawkę, ilość dziennego zażywania i wrażliwość na działanie każdego środka. Istotna pomoc w leczeniu farmakologicznym może zostać udzielona przez terapię biorezonansową dzięki zmniejszeniu efektów ubocznych przyjmowania lekarstw, optymalizacji ich doboru i dawki.

Niewątpliwe znaczenie terapii energoinformacyjnej dla zwiększenia adaptacyjnych możliwości organizmu i dostosowania do niekorzystnych warunków środowiskowych polega na tym, że terapia biorezonansowa pozwala przygotować specyficzne preparaty nasilające wydalanie z organizmu charakterystycznych dla danej miejscowości lub danego miejsca pracy substancji toksycznych.

Opracowana unikalna technologia daje również możliwość zapisania normalnych (fizjologicznych) dla danego pacjenta spektrów drgań elektromagnetycznych na różnych nośnikach informacyjnych (woda, preparaty homeopatyczne, sól fizjologiczna itp.), stosowane następniewewnętrznie w przerwach pomiędzy seansami właściwej terapii biorezonansowej.

 

W terapii biorezonansowej istnieje również możliwość wprowadzania do organizmu ludzkiego fal elektromagnetycznych odpowiadających określonym czynnikom chorobotwórczym (bakterie, wirusy, grzyby, pasożyty) w inwersji. Dzięki temu drobnoustroje, grzyby i pasożyty obumierają, pozwalając człowiekowi na szybki powrót do zdrowia.

Skuteczność stosowania terapii biorezonansowej według różnych danych stanowi od 75 do 85%. Obecnie wykorzystywana jest przy leczeniu szerokiego spektrum schorzeń w różnych dziedzinach medycyny.