Choroba: Rzęsistkowica - Trichomonosis

{jgxgal folder:=[images/parasites/trichomonas] cols:=[4]}

Źrodła zdjęć:
1.
2 i 3. Żródło zdjęciaf: Antonio Pereira-Neves and Marlene Benchimol, Santa Ursula University, Rio de Janeiro, Brazil
Rzęsistek na zzdjęciu jest zielony
4.

Objawy

Kobiety: zaburzenia w oddawaniu moczu, świąd, upławy zielonkawe lub żółtawe, pieniste, o niemiłej woni, wypryski wokół warg sromowych, stan zapalny, owrzodzenia śluzówki pochwy, bóle podczas stosunków płciowych, pieczenie narządów płciowych, zaburzenia miesiączkowania, alkaliczny odczyn wydzieliny pochwy.

Mężczyźni: swędzenie cewki moczowo-płciowej, zapalenie żołędzia i (lub) napletka, szklista wydzielina z prącia (głównie poranna), zaburzenia w oddawaniu moczu. Rzadziej zapalenie gruczołu krokowego czy najądrzy.

Historia odkrycia

Rodzajów rzesistków występuje ok. 300. Najbardziej znane to:
Rzesistek pochwowy (Trichomonas vaginalis) Donne 1836
Rzęsistek jelitowy (Trichomonas hominis) Davaine 1860, Leuckart 1879
Rzęsistek policzkowy (Trichomonas tenax), Muller 1773, Dobell 1939

Występowanie

Kosmopolityczny,czyli na całym świecie.

Budowa

Ciało kształtu owalnego lub gruszkowatego, długości 10-30 µm. Pierwotniak posiada 4 wici i błonkę falująca jako organellum ruchu.

Cykl rozwojowy

Odżywia się nabłonkiem dróg rodnych i moczowo-płciowych oraz płynami ustrojowymi. Pasożytuje w układzie rozrodczym (pochwa, szyjka macicy, gruczoł krokowy, nasieniowody) oraz w cewce moczowej (u mężczyzn moczowo-płciowej). Zarażenie następuje przy kontaktach seksualnych, używanie tych samych urządzeń sanitarnych (np. miednice, gąbki, ręczniki) co osoba zarażona. Pasożyt może rozpowszechniać się w basenach z podgrzewaną wodą słabo chlorowaną. U lesbijek występuje szczep oporny na metronidazol.

Sposoby zarażania

unikanie przygodnych stosunków płciowych, przestrzeganie zasad higieny, wystrzeganie się publicznych wanien, miednic i cudzych przyborów higienicznych.

Diagnostyka

badanie wymazów z pochwy lub wydzieliny z prącia; barwienie Giemsy, safraniną lub błękitem Evansa. Niebarwione preparaty ogląda się w ciemnym polu widzenia.

Leczenie konwencjonalne

Metronidazol – 1,5-2 g jednorazowo lub 250 mg 3 razy dz. przez 7-10 dni. Tinidazol – 2 g jednorazowo. U kobiet dodatkowo – tabletkę dopochwowo 500 mg przed snem. Leczenie dotyczy wszystkich członków rodziny zakażonej (zkażonego).

Leczenie metodami naturalnymi

W przygotowaniu.

---

Materiał oparty na opracowaniu prof. Henryka Różańskiego,