Nazwa choroby: Fascioloza (Fasciolosis), choroba motylicza

Ciało listkowate, spłaszczone, barwy białej, na brzegach szarawej, nieco przeźroczyste, zaostrzone lancetowato. Dorasta do 5 cm długości. Ciało okryte kutikulą, czyli oskórkiem chroniącym przed strawieniem w przewodzie pokarmowym żywiciela. Kolce na oskórku ułatwiają zaczepianie się o ścianki narządów wewnętrznych gospodarza. W przedniej części ciała leży przyssawka okołogębowa (realizuje funkcje czepne i ssące), a po stronie brzusznej druga przyssawka – brzuszna, pełniąca funkcje czepne. Kutikula jest wytworem nabłonka wora skórno-mięśniowego. Wnętrze ciała wypełnia parenchyma, w której zlokalizowane są narządy wewnętrzne.

Do nabłonka docierają zmysły dotyku. Układ nerwowy zbudowany jest z dwóch głównych (rozgałęzionych) pni nerwowych, połączonych pierścieniem okołoprzełykowym.

Układ wydalniczy typu protonefrydialnego zbudowany z kanału centralnego (środkowego), kanalików doprowadzających, rozpoczynających się komórkami płomykowymi zbierającymi metabolity płynne. Ujście układu leży w tylnej części ciała (otwór wydalniczy). Komórki płomykowe wyposażone są w liczne, przylegające do siebie rzęski. Zachodzi tutaj ultrafiltacja płynów i tworzenie moczu.

Układ pokarmowy rozpoczyna się otworem gębowym uzbrojonym w przyssawkę okołogębową. Otwór prowadzi do krótkiego przełyku, który następnie przechodzi w dwa główne kanały jelita. Jelito silnie rozgałęzia się, przez co pełni funkcje trawienne i rozprowadzające pokarm po ciele. Trawienie jest wewnątrzkomórkowe! Brak układu krążenia. Przełyk ( w pewnym sensie można go określić mianem gardzieli) wraz z przyssawką wykazuje aktywność ssąco-tłoczącą. Motylica odżywia się śluzem, krwinkami, żółcią i nabłonkiem. Między przyssawkami mieści się ujście układu rozrodczego.

Motylica to obojnak, czyli hermafrodyta. Układ rozrodczy plemnikotwórczy zbudowany jest z jąder, nasieniowodów, kanału wytryskowego, prącia. Prącie wyposażone jest w miocyty i może wysuwać się na zewnątrz. Układ produkujący komórko jajowe – ovocyty zbudowany jest z jajnika, gruczołów i przewodów żółtkowych, jajowodu, macicy, kanału Laurera i gruczołu skorupkowego. Rozszerzona część jajnika to ootyp, w którym zachodzi zapłodnienie. Gruczoły i przewody żółtkowe wyposażają ovocyty w materiały odżywcze. Kanał Laurera biegnący od ootypu otwiera się samodzielnie na zewnątrz. Zaplemnienie jest krzyżowe. W macicy zachodzi dojrzewanie zapłodnionych jaj.

Zapłodnione jaja wraz z żółcią zostają przesunięte do jelit, a następnie wydalone z kałem. Gdy jaja przedostaną się na podmokłą glebę, na mokrą roślinność, do rowów melioracyjnych, wówczas wylęgają się z nich orzęsione, pływające larwy – dziwadełka (miracidia, l.poj. miracidium – dziwadełko). Dziwadełka żyją kosztem zapasowego glikogenu zgromadzonego w komórkach ciała. Larwy wnikają do jamy oddechowej, a następnie wątrobotrzustki ślimaka – błotniarki i przekształcają w sporocysty. Ze sporocyst powstają redie, a z tych z kolei – cerkarie. Z każdej redii powstaje 15-20 cerkarii. Cerkarie posiadają ogonek, będący organem ruchu w wodzie. Wydostają się one z ciała ślimaka przez otwór odddechowy do wody i swobodnie pływają przez 30-34 godziny. W budowie zawierają układ wydalniczy, przyssawkę, układ nerwowy i pokarmowy. Następnie tracą ogonek, wpełzają na rośliny, otaczają się osłonką i czekają na swojego żywiciela, będąc odpornym na wysychanie i wahania temperatury. Są to metacerkarie. Gdy żywiciel spożyje rośliny z maleńkimi metacerkariami wówczas pasożyt uwalnia się w przewodzie pokarmowym pod wpływem soków trawiennych i przedostaje do układu żółciowego lub trzustki, rozpoczynając pasożytowanie.
U ssaków pasożytuje głównie w układzie żółciowym, rzadziej w trzustce, płucach czy węzłach chłonnych.

Gorączka, dreszcze, złe samopoczucie, osłabienie, nudności, wymioty, zaparcia (=obstrukcje) na przemian z rozwolnieniami, bóle brzucha, powiększenie i bóle wątroby i trzustki, eozynofilia, stan zapalny dróg żółciowych i trzustki, stany podżółtaczkowe, zmiany pokrzywkowe na skórze, przyśpieszone OB. Podczas przemieszczania się w wątrobie przywry uszkadzają jej tkankę i wydzielają proteazy – substancje, które niszczą komórki wątroby. Kolce na ciele przywr i ich przyssawki uszkadzają tkankę filtrującą wątroby. Skupiska tych pasożytów mogą całkowicie zablokowywać otwory filtrujące oraz przewody żółciowe. Toksyny będące ich produktami przemiany materii wywołują reakcje alergiczne.

Budowa

Diagnostyka

W kale i w treści dwunastniczej stwierdza się jaja pasożyta. Tomografia komputerowa pozwala na wykrycie zmian w wątrobie (ubytki). Ultrasonografia wykazuje zwężenie dróg żółciowych i zapalenie pęcherzyka żółciowego.

Człowiek zaraża się metacerkariami żując przypadkowo źdźbła traw, jedząc szczaw lub zioła w formie świeżej (np. rzeżucha, mniszek, pokrzywa, żywokost). Zakażenie jest możliwe również przez spożycie zanieczyszczonej metacerkariami, nieprzegotowanej wody. Obecnie rzadko występuje, dotyczy z reguły ludności wiejskiej.

Fascioloza powoduje duże straty wśród bydła, owiec, kóz, saren, dzików i jeleni. W rolnictwie stosuje się odpowiednie zabiegi agrotechniczne, zmierzające do uregulowania stosunków wodno-powietrznych gleby (melioracje) oraz zmniejszenia liczebności populacji błotniarki moczarowej (pestycydy, nawożenie).

Stosuje się jeden z wymienionych preparatów:

Prazykwantel (Praziquantel): 25 mg/kg m.c. 3 razy dz. Lub 40 mg/kg m.c. jednorazowo (nazwy handlowe leku: Biltricide Bayer – tabl. 600 mg; Cesol Merck – tabl. 150 mg).

Albendazole (Albenza – tabl. 200 mg, Eskazole – tabl. 400 mg, Zentel SmithKline Beecham – tabl. 200 mg, fl. 20 ml – 5 ml zawiesiny zawiera 100 mg): dzieci 100 mg, dorośli 400 mg jednorazowo, po 7 dniach powtórnie zastosować lek; albo też 10-15 mg/kg m.c. przez 3-5 dni.

Bitinol – 50 mg/kg m.c. przez 2-4 tygodnie co dwa dni.

Materiał opracował prof. Henryk Różański
Modyfikacje i informacje dodatkowe – redakcja