Choroba: Leiszmanioza Leishmaniosis

Leiszmaniozy występują w Afryce, w Ameryce Pd., w południowej Europie i w Azji. Spośród wielu opisanych gatunków najważniejsze to: Leishmania Donovani – leiszmania Donovana (od nazwisk badaczy Leishman, Donovan), Leishmania tropica – leiszmania tropikalna, Leishmania brazilensis – leiszmania brazylijska, Leishmania aethiopica – leiszmania abisyńska, Leishmania maior – leiszmania większa. Leiszmania brazylijska, leiszmania tropikalna, leiszmania większa i leiszmania abisyńska wywołują leiszmaniozę skórno-śluzową – pendynkę. Leiszmania Donovana (podgatunki L. infantum, L. Chagasi) powoduje leiszmaniozę trzewną – kala-azar (czarna febra). Wymienione gatunki obejmują szereg podgatunków i szczepów (wyróżnianych na podstawie charakteru zmian chorobowych jakie wywołują i rodzaju lekooporności). Na tę chorobą choruje około 100 milionów ludzi.

{jgxgal folder:=[images/parasites/leishmania] cols:=[4]}

Zjdęcia, żródła: http://www.ucm.es/

Pierwotniak (wiciowiec) przybierający dwie postacie: wiciową i bezwiciową. Bezwiciowa forma jest owalna i pasożytuje (wewnątrzkomórkowo!) u zwierząt ciepłokrwistych (pies, człowiek). Forma wiciowa (kształt wrzecionowaty) pasożytuje w przewodzie pokarmowym owadów – muchówek z rodzaju Phlebotomus.

Leiszmanioza skórno-śluzowa: pierwotniak przenoszony jest na osobniki zdrowe przez muchówki (samice ssące krew), głównie z zakażonych psów, gryzoni i ludzi. W miejscach wysysania krwi (po 2 tygodniach lub kilku miesiącach) pojawiają się początkowo obrzęki (guzy), potem owrzodzenia, do których przyłączają się zakażenia bakteryjne (zakażenia wtórne). W krwinkach napływających do zmiany zapalnej pasożytują wiciowce. Owrzodzenia utrzymują się nawet 2 lata, po czym zanikają pozostawiając po sobie szpecące blizny i przebarwienia. Węzły chłonne są powiększone. Leiszmanioza brazylijska ma postać rozproszoną i obejmuje także błony śluzowe (narządy płciowe, jama ustna, jama nosowa).

Leiszmanioza trzewna: pierwotniak przenoszony jest przez muchówki. Choroba rozwija się około 3 miesięcy.

Objawami są: nocne gorączki, biegunka, kaszel, powiększenie śledziony i wątroby, niedokrwistość, owrzodzenia na śluzówkach, przebarwienia (szare zabarwienie) skórne. Pasożyt atakuje komórki szpiku, wątroby, śledziony komórki śródbłonków i makrofagi. Wiciowiec rozmnaża się przez podział. Nie leczona kończy się śmiercią.

Pentamidine – 3-4 mg/kg mc. co drugi dzień. Kuracja obejmuje 8-10 wstrzyknięć domięśniowych lub dożylnych. Od dawna są stosowane w leczeniu związki antymonu: Pentostam, Triostam, Stilbogluconate, Hydroxystilbamidine – 20 mg/kg m.c. 1 raz na dobę powolny (1-2 godzinny) wlew dożylny. W razie oporności dodatkowo Allopurinol: 10-20 mg/kg m.c./24 h w 3 dawkach. Preparatu antymonu są bardzo toksyczne i obecnie wychodzą z użycia.