Doktor Załmanow twierdził, że tylko wnikliwe i całościowe podejście do zdrowia ludzkiego może przynieść prawdziwą korzyść. Nie wolno leczyć poszczególnych narządów, ponieważ przy każdej usterce w pracy organizmu zaburzeniu ulega praca całego układu. Praktyczna działalność A.S. Załmanowa stanowi jaskrawe potwierdzenie słuszności jego opinii. Jego książka jest podręcznikiem mówiącym, jak wrócić do zdrowia przy pomocy zasad doktora Załmanowa. Przedstawiono w niej podstawowe zasady oraz objawy zaburzeń rytmów fizjologicznych, przedstawiono w niej oryginalne skuteczne podejście do leczenia alergii, różnych zapaleń, chorób infekcyjnych, onkologicznych, reumatycznych, gruźlicy płuc itd., oraz sposoby uzdrawiania siebie przy pomocy hydroterapii, schematy leczenia i recepty kąpieli terpentynowych. Książka adresowana jest do szerokiego kręgu czytelników.

Dzieła doktora Aleksandra Załmanowa od ponad półwiecza są wznawiane w różnych krajach i przekładane na wiele języków. Każdy kto zaczyna z nimi znajomość dziwi się niezwykłą jasnością i logiką przedstawionych idei, które pod wieloma względami są rozbieżne z tradycyjną medycyną.

Koncepcja Załmanowa nie znalazła praktycznego zastosowania na skalę masową, ponieważ zbyt wielkie są sprzeczności z oficjalnie przyjętymi metodami leczniczymi. Jednak z każdym rokiem powiększa się na świecie rzesza zwolenników jego metod. Najwidoczniej ludzie zaczynają trzeźwiej patrzeć na możliwości farmakologii, chirurgii i tradycyjnych terapii.

Człowiek jest nie tylko organizmem, nie tylko ogółem narządów, które pełnią określone funkcje. Każdy z nas jest cząstką wszechświata złożoną, unikalną i zawierającą w sobie niewyczerpaną ilość tajemnic. Doktor Załmanow twierdził, że tylko wnikliwe i całościowe podejście do zdrowia ludzkiego może przynieść prawdziwy pożytek. Taki punkt widzenia powinien zastąpić formalną medycynę skupiającą się na poznawaniu poszczególnych chorób. Nie wolno leczyć oddzielnych narządów, ponieważ przy każdej nieprawidłowości w pracy organizmu zaburzeniu ulega praca całego układu. „Łatać dziury” i pozbywać się nieprzyjemnych symptomów można bez końca. Lecz jest to walka z objawami choroby, a nie z jej przyczyną.

Niestety wcale nie wszyscy ludzie w białych kitlach podzielają poglądy Załmanowa, woląc mieć do czynienia z chorobą, a nie z człowiekiem. Ograniczoność takiego podejścia doprowadziła do powstania medycyny alternatywnej o nazwie naturopatia. Zajmuje się ona poznawaniem naturalnych zdolności organizmu do uzdrawiania i wspierania siebie. Naturopaci przypuszczają, że należy sprowadzić do wspólnego mianownika podstawy medycyny klasycznej i metody ludowego uzdrawiania. Postrzegają człowieka jako spójny układ, w którym wszystkie procesy nierozerwalnie są związane ze sobą, jak nierozerwalne jest ciało i dusza. Dlatego też stan psychiczny człowieka wymaga korekty w tym samym stopniu, w którym ciało fizyczne wymaga leczenia. Najważniejsze, że naturopatia zakłada, że odpowiedzialność za swoje zdrowie człowiek powinien całkowicie wziąć na siebie. Następnie należy wyregulować pracę uszkodzonego układu w taki sposób, by organizm zaczął się uzdrawiać.

Aleksander Załmanow był jednym z najjaskrawszych przedstawicieli tego kierunku medycznego. Droga Załmanowa była niełatwa i ciernista, i możliwe, że dlatego istnieje tak wiele różnych spojrzeń na jego dorobek naukowy. Jedni uważają go za nowatora, a nawet geniusza medycyny, a inni twierdzą, że metoda Załmanowa jest wątpliwa i nie wytrzymuje krytyki. Jednak na przestrzeni kilku dziesięcioleci nie słabnie zainteresowanie tym człowiekiem i opracowanymi przez niego metodami. Aleksander (Abraham) Salomonowicz Załmanow urodził się w Rosji w 1875 roku. Ukończywszy gimnazjum wybrał ścieżkę lekarską i zdał na medyczny fakultet Uniwersytetu Moskiewskiego. Jednak już w latach młodzieńczych student Załmanow wyróżniał się krytycznym nastawieniem umysłu. Nie zadowalał go system edukacji, ani ciało pedagogiczne. Profesor Soczenow w tym czasie już nie wykładał, a zajęcia z jego uczniami wydawały się Załmanowowi niewystarczająco efektywne.

W rezultacie przeniósł się z IV roku medycyny na I rok prawa. Tutaj też nie było mu sądzone wyedukować się do końca. W kraju nastał niespokojny czas, w którym środowisko studenckie wrzało w oczekiwaniu zmian politycznych. Załmanow, który przywykł do tego, że prezentuje aktywną postawę i przoduje, znalazł się wśród organizatorów wszechrosyjskiego strajku studentów i w 1899 roku był aresztowany i relegowany z uniwersytetu.

Po wyjściu na wolność nie miał możliwości kontynuowania nauki w rosyjskiej stolicy i był zmuszony wyjechać do Niemiec do Haidelbergu, gdzie ukończył medycynę i uzyskał dyplom lekarza medycyny. Nieco później otrzymał również dyplom greckiego uniwersytetu. Rosyjski dyplom lekarza wręczono Załmanowowi po tym jak wrócił do kraju i skończył wydział medycyny w Charkowie.

Po tym jak w Rosji miała miejsce Rewolucja Październikowa, nowa władza szybko doceniła potencjał lekarza będącego przy carskim reżimie w niełasce. Załmanow został zwierzchnikiem Głównego Zarządu Kurortów i jednocześnie objął stanowisko szefa Państwowej Komisji Walki z Gruźlicą. Zaufanie do niego było tak wielkie, że niejednokrotnie zapraszano go na Kreml, aby leczył Natalię Krupską i Marię Ulianową [żonę i matkę Lenina]. Lenin znał Załmanowa osobiście i wysoko cenił jego profesjonalizm.

Wydawałoby się, że lekarz ten osiągnął wszystko, o czym tylko mógł marzyć – uznanie, wysokie stanowisko, możliwość praktykowania i prowadzenia pracy naukowej. Lecz niezaspokojone pragnienie bycia czynnym i dążenie, aby wnieść swój wkład w medycynę, nie pozwalały mu spoczywać na laurach. Ten poszukujący uczony nie mógł przejść do porządku nad badaniami Augusta Krogha w dziedzinie fizjologii kapilar, uhonorowanymi Nagrodą Nobla [w dziedzinie medycyny w 1920 roku]. Załmanow postanowił kontynuować badania w tej dziedzinie.

Załmanow wiele pracował w bibliotekach i laboratoriach Europy i nadal się uczył. Swobodnie władał pięcioma językami i zaczął wiele podróżować odwiedzając największe kliniki świata w celu zgłębienia kwestii ukrwienia kapilarnego i komórkowej przemiany materii. Doktor Załmanow twierdził, że właśnie zmiany chorobowe kapilar stanowią podstawę każdego procesu chorobowego. Był pewien, że bez analizy ich specyfiki medycyna nie jest w stanie dociec prawdziwej przyczyny schorzeń i przywrócić organizmowi stanu utraconej równowagi. Dzieła Załmanowa za jego życia wydawane były za granicą w języku francuskim i niemiecki. Dopiero w 1966 roku, po jego śmierci, książki te pojawiły się w jego ojczyźnie.

W swoich książkach Aleksander Załmanow dzielił się rezultatami wieloletniego doświadczenia w leczeniu rozmaitych chorób przewlekłych, u podstaw którego legła teoria o wyjątkowej roli kapilar w rozwoju chorób i procesie leczenia. Wybitny medyk nawoływał, by w celu walki z chorobami stymulować naturalne mechanizmy obronne organizmu człowieka. Uważał on, że do tego nieodzowne jest celowe wpływanie na kapilary i procesy metaboliczne od nich zależne. Załmanow nie tylko wysnuł teorię, lecz zaproponował skuteczny sposób jej praktycznej realizacji, opracowując nowe metody leczenia wodą, z której najbardziej znaną jest kąpiel terpentynowa. Mechanizm jej działania jest genialnie prosty. Zabieg po zabiegu, kąpiele z dodatkiem specjalnych mieszanek terpentynowych otwierają zamknięte naczynia kapilarne usprawniając komórkową przemianę materii, przywracając odżywianie narządów i poprawiając wydalanie zanieczyszczeń. Innymi słowy przywracając właściwe zdrowe życie komórek, tkanek, narządów i organizmu w ogóle. Zgodnie z danymi Załmanowa kąpiele terpentynowe przynosiły efekty nawet w tak skomplikowanych przypadkach, w których tradycyjne metody oficjalnej medycyny okazywały się bezsilne.

Terpentynowe kąpiele Załmanowa wpływają na sieć kapilar jako całość – kompleksowo. Ponieważ poprawia się praca od razu wszystkich kapilar, to wzrasta potencjał każdej komórki i całego organizmu.

Kąpiele Załmanowa zaliczają się do fizjoterapii, czyli do metod, które mieszczą się w koncepcji naturopatii i nie są sprzeczne z naturalnymi funkcjami organizmu ludzkiego. Oddziałują one w charakterze wsparcia jego naturalnej zdolności samouzdrawiania.

Kąpiele terpentynowe posiadają również inne zalety, pośród których chyba najważniejszą jest dostępność. W zasadzie przeprowadzić serię uzdrawiających zabiegów metodą doktora Załmanowa może każdy pacjent w warunkach domowych.

W systemie doktora Załmanowa występują kąpiele terpentynowe trzech typów: białe, żółte i mieszane – w zależności od zastosowanej mieszanki terpentynowej. Ich działanie na organizm znacznie się różni.

W skład białej terpentyny wchodzi woda pitna, żywiczna terpentyna oczyszczona, mydło dziecięce, kwas salicylowy i kamfora. Białe kąpiele terpentynowe wywołują rytmiczne skurcze kapilar i działają na cały organizm. W ten sposób każdy zabieg staje się swego rodzaju treningiem układu kapilarnego. Zwiększa się przy tym dopływ tlenu do płuc i nasila spalanie zanieczyszczeń. Zgrubiałe więzadła, ścięgna i mięśnie tracą swą twardość. W czasie zabiegu czuje się ukłucia na skórze.

W skład żółtej terpentyny wchodzi woda pitna, żywiczna terpentyna oczyszczona, olej rycynowy, kwas oleinowy, soda kaustyczna. Żółte kąpiele terpentynowe walczą ze złogami patologicznymi w jamach stawowych, ścięgnach i więzadłach, ciele szklistym oczu, ściankach naczyń krwionośnych i w samych kapilarach. Zabiegi takie sprzyjają zniżeniu ciśnienia tętniczego i rozpuszczają złogi soli. W czasie zabiegu i bezpośrednio po nim pacjent obficie się poci.

Mieszane kąpiele terpentynowe przygotowuje się z dodatkiem obu terpentyn: białej i żółtej. Odpowiednio, dysponują one właściwościami obu kąpieli. Zaobserwowano, że przy ich stosowaniu występuje wraźny efekt znieczulający.

Przy tym autor metody podkreślał: przyjmowania kąpieli nie wolno łączyć z wieloma tradycyjnymi metodami leczenia, ponieważ działanie na kapilary stanowi bodziec do samouzdrowienia organizmu, a niektóre metody tradycyjne (na przykład zastrzyki), to bezpardonowa ingerencja w jego pracę. Jedno drugiemu przeszkadza.

Niezależnie od tego jaki typ kąpieli wybierzesz, to zasada głoszona przez Aleksandra Załmanowa pozostaje w sile: organizm nie cierpi przemocy. Należy mu jedynie pomóc w samodzielnym uporaniu się z chorobą. Zaszczepiona jest w nim ogromna siła uzdrawiająca. Naszym zaś zadaniem jest jedynie usunięcie przeszkód stojących na drodze działania tej siły, która jest w stanie przywrócić nam utracone zdrowie.

Należy podkreślić, że podejście naturopatyczne wymaga wnikliwości. Należy głęboko uświadomić sobie, że odpowiedzialność za nasze samopoczucie w całości leży na nas samych. Zanim zastosuje się metody Aleksandra Załmanowa w praktyce, należy szczegółowo przeanalizować jego teorię, spróbować wniknąć w te uzdrawiające procesy, które zaczynają się w organizmie, albowiem zaczyniają się one właśnie od świadomości. Wsłuchaj się w swój organizm, wnikliwie przeanalizuj zalecenia i dobierz metodę naturalnego samouzdrowienia, która będzie pasować właśnie do Ciebie.

Zaznajomiwszy się z ideami i zaleceniami doktora Załmanowa przekonasz się, że ludzkie ciało kryje w sobie wiele niewykorzystanych możliwości, które możemy zacząć wykorzystywać na swoją korzyść.

Pamiętaj, że kąpiele terpentynowe, podobnie jak każda inna metoda leczenia, posiadają szereg przeciwwskazań. Oczywiście wykorzystywanie tej metody wcale nie przewiduje pełnego odrzucenia pomocy medycznej. Sam Załmanow mawiał, że należy zrezygnować z niekontrolowanego zażywania „tabletek ratujących życie” i nieuzasadnionych operacji. Równocześnie słynny lekarz uważał, że badanie lekarskie jest nieodzowne szczególnie w wieku starszym. Co zaś się tyczy kapilaroterapii, to jest ona mobilizacją rezerwowych sił organizmu nieodzownych do odbudowania zdrowej równowagi. W połączeniu z rozsądnym medycznym podejściem metoda ta może dać wspaniały efekt.

W przygotowaniu jest obszerna książka autorstwa Załmanowa, o której wydaniu z pewnością poinformujemy Czytelników.