Glista ludzka (Ascaris lumbricoides)

Choroba: glistnica, askarydoza (ascariosis, ascariasis, ascaridosis)
{jgxgal folder:=[images/parasites/glistaludzka] cols:=[4]}
Źródła zdjęć:
http://medic.stup.ac.ru/

Objawy

przy pustym żołądku uczucie ssania w okolicy podżebrowej i żołądka, nudności, ślinotok, zwiększony apetyt lub brak apetytu, świąd odbytu, pokrzywka na skórze, swędzenie końca nosa i narządów płciowych, bóle napadowe brzucha, wzdęcia, zaparcia czasem na przemian z rozwolnieniami lub biegunkami. Źrenice rozszerzone. Chorzy są nerwowi, cierpią na bezsenność i nocne dreszcze, niekiedy pojawiają się u nich drgawki. Ponadto eozynofilia, niedokrwistość, bóle głowy, osłabienie, spadek masy ciała, opuchnięcie powiek Zapętlenie się licznych glist powoduje niedrożność jelita. W czasie przechodzenia larw do płuc występuje kaszel, gorączka i ataki duszności. W razie wniknięcia glist do trzustki – zapalenie a nawet martwica trzustki. Przedostanie się glist do przewodu żółciowego objawia się stanem zapalnym i żółtaczką.

Historia odkrycia

Od wieków znany pasożyt lecz po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku.

Występowanie

Wystepuje na całym świecie.

Budowa

{jgibox title:=[Zarys anatomii obleńców] style:=[width:500px;]}

Wór skórno-mięśniowy. Otacza pierwotna jamę ciała. Wnętrze ciała nie wypełnia parenchyma, lecz płyn. Płyn jest pod pewnym ciśnieniem i wywiera nacisk na powłoki ciała, dzięki czemu ciało jest sprężyste i elastyczne, utrzymuje właściwy kształt. Wór okryty jest kutikulą – oskórkiem o budowie warstwowej. Pod oskórkiem leży nabłonek. Nabłonek i oskórek tworzą razem hipodermę. Pod hipoderma rozciągają się warstwy miocytów.

Układ pokarmowy. Otwór gębowy otoczony jest trzema wargami: brzbietową i 2 boczno-brzusznymi. Dalej leży jama gębowa, gardziel, jelito środkowe i jelito tylne. W jelicie jest nabłonek cylindryczny. Trawienie odbywa się w świetle jelita, a strawiony pokarm jest następnie resorbowany przez komórki jelitowe.

Układ nerwowy zbudowany jest z pierścienia okołoprzełykowego (okołogardzielowy) i z pni nerwowych: brzusznego oraz grzbietowego. Pnie połączone są poprzecznymi spoidłami. U niektórych nicieni (Ascaris) występują jeszcze pnie boczne (w sumie wszystkich jest wówczas 6 pni odbiegających ku przodowi i ku tyłowi od obrączki okołogardzielowej). Do hipodermy docierają nerwy zakończone receptorami dotyku oraz chemoreceptory (wrażliwe na substancje chemiczne).

Układ wydalniczy. Jest to system cewek (2 wydłużone rurki) w kształcie litery H, wywodzący się z komórek olbrzymich (1 cewka powstaje z jednej komórki). W tylnej części są one ślepo zakończone, a w przedniej łączą się kanalikiem poprzecznym i uchodzą otworem wydalniczym po stronie brzusznej. Po bokach rurek wydalniczych leżą komórki fagocytarne wychwytujące metabolity szkodliwe i zbędne nierozpuszczalne w wodzie (kumulacja wewnątrzkomórkowa).

Układ rozrodczy żeński zbudowany jest z jajników, jajowodów i wspólnej dla nich macicy. Do macicy prowadzi otwór płciowy – pochwa przez który zachodzi zaplemnienie w trakcie kopulacji.

Układ rozrodczy męski zbudowany jest z jąder, nasieniowodów, przewodów wytryskowych uchodzących do kloaki. Brodawki płciowe, szczecinki i torebki kopulacyjne umożliwiają zaplemnienie samicy. Szczecinki kopulacyjne znajdują się w kieszonce przy kloace. Torebki kopulacyjne leżą w tylnej części ciała i ułatwiają przywieranie samca do samicy.
{/jgibox}

Wykazuje dymorfizm płciowy. Samica dorasta do 25 cm, a samiec do 17 cm; szerokość wynosi 4-6 mm. Tylny koniec samca jest zakrzywiony. Barwa ciała biaława lub żółtawa. Ciało walcowate, zwężone na obu końcach. Powierzchnia fałdowana, okryta oskórkiem chroniącym pasożyta przed strawieniem. Na przednim końcu otwór gębowy z trzema wargami. Wargi zawierają chemoreceptory. Pod oskórkiem leży nabłonek, dalej mięśnie w formie 4 głównych pasm podłużnych. Pierwotna jama ciała wypełniona jest płynem surowiczym. Przewód pokarmowy rurkowaty, rozpoczynający się otworem gębowym, a kończący otworem odbytowym po brzusznej stronie ciała. Pokarm przez otwór gębowy przesunięty jest do jamy gębowej, potem umięśnionej gardzieli (przełyku) z gruczołami śluzowymi i dalej do jelita środkowego wyścielonego nabłonkiem cylindrycznym wydzielającym enzymy. Gardziel pełni funkcje ssąco-tłoczące. Trawienie jest zewnątrzkomórkowe. Składniki pokarmowe są pochłonięte i rozprowadzone po całym ciele dzięki wspomnianemu płynowi jamy ciała. Niestrawione resztki przesunięte zostają do umięśnionego, kurczącego się jelita tylnego i wydalone przez otwór odbytowy na zewnątrz.

W układzie rozrodczym męskim przewód wytryskowy otwiera się do kloaki. W kloace mieszczą się torebki szczecinek kopulacyjnych. Szczecinki są zbudowane z kutikuli. Samiec zawiera jedno nitkowate jądro.

Jaja powstają w jajnikach (2 nitkowate jajniki). Plemniki zostają wprowadzone do pochwy przez samca, a następnie przesunięte do macicy (plemniki nie mają wici, lecz mogą pełzać dzięki wypustkom cytoplazmatycznym). Zapłodnienie następuje w macicy. Zapłodnione jaja rozwijają skorupkę, są barwy żółtobrązowej lub brunatnej. Samica składa w ciągu doby około 200 tys. jaj.

Cykl rozwojowy

Zapłodnione jaja wraz z kałem wydostają się na zewnątrz. W środowisku zewnętrznym w jajach rozwijają się larwy glisty. Gdy jaja dostana się do przewodu pokarmowego żywiciela zostają nadtrawione, wówczas larwy czynnie opuszczają otoczki jajowe, przebijają ścianę jelita i wnikają do naczyń krwionośnych oraz limfatycznych.

Z krwią dostają się poprzez wątrobę i serce do płuc. Przebijają śródbłonek naczyń i nabłonek pęcherzyka płucnego, przechodzą do światła pęcherzyków, oskrzelików i oskrzeli. Ruchy migawkowe nabłonka i odruchy kaszlu transportują larwy do gardła. Zostają połknięte, dzięki czemu pasożyt ponownie trafia do jelita cienkiego, gdzie dojrzewa i wzrasta. Glista żyje około 1 roku. W trakcie wędrówki larwy linieją dwukrotnie. Dojrzewają w ciągu 3 miesięcy. Dojrzałe osobniki mają zdolność wpełzania do przewodu trzustkowego, dróg żółciowych i wyrostka robaczkowego.

Glista ludzka pasożytuje w jelicie cienkim człowieka, dzika i świni.

Sposoby zarażania

Głównym powodem rozpowszechnienia choroby jest nawożenie pól uprawnych szambem lub kompostem z osadów ściekowych. W celu zapobiegania zakażeniu należy zachować podstawowe zasady higieny osobistej i czystości żywienia.

Diagnostyka

Koproskopia umożliwia stwierdzenie jaj w kale. Pomocne są badania radiologiczne płuc (w obrazie rtg nacieki Löfflera) i jelit przy użyciu środków cieniujących.

Leczenie konwencjonalne

Levamisole hydrochloride – Decaris – tabl. 150 mg (dorośli per os przed snem 150 mg, dzieci 2,5 mg/kg m.c.
Mebendazole – Vermox – tabl. 100 mg (dorośli i dzieci powyżej 2 r.ż. 1 tabl. 2 razy dz. przez 3 dni).
Albendazole – Zentel – tabl. 200 mg; zawiesina 200 mg/10 ml (dorośli i dzieci powyżej 2 r.ż. – 400 mg jednorazowo).
Pyrantelum – tabl. 250 mg; zawiesina 250 mg/5 ml (dorośli i dzieci powyżej 12 r.ż 750 mg jednorazowo, dzieci od 7 m.ż do 3 r.ż. 125 mg jednorazowo).

Leczenie konwencjonalne

W przygotowaniu

Materiał oparty na opracowaniu prof. Henryka Różańskiego