Badanie Vegatestem, wieloletni specjalista
Choroba: włośnica (trichinellosis, trichinosis)
{jgxgal folder:=[images/parasites/wlosien] cols:=[4]}
Źródła zdjęć:
1. http://www.mactode.com/
2,3,4. www.telmeds.org
5. http://www.zientzia.net/

Objawy

  opuchnięcie powiek, wysypka (pokrzywka) na skórze, obrzęk twarzy, wzrost stężenia gamma-globulin, bóle brzucha, nudności, brak łaknienia, biegunka (niekiedy z domieszką krwi), zaparcia, wzdęcia. Objawy występują po 1-2 dniach od zakażenia. Ponadto dreszcze, gorączka (nawet przez kilka tygodni). Po 7-8 dniach pojawiają się bóle i porażenia mięśni oraz obrzęk twarzy. Następuje wzrost liczby krwinek kwasochłonnych. W moczy często obecne jest białko (białkomocz). Pod paznokciami widnieją tzw. “drzazgi włośnicze” (liniowe krwawe wybroczyny). Podwyższona aktywność kinazy fosfokreatynowej. Chorobie często towarzyszy zapalenie płuc lub opłucnej.

 

Historia odkrycia

Po raz pierwszy opisana przez Owena w 1853 roku.

Występowanie

Na całym świecie


Budowa

{jgibox title:=[Zarys anatomii obleńców] style:=[width:500px;]}

Wór skórno-mięśniowy. Otacza pierwotna jamę ciała. Wnętrze ciała nie wypełnia parenchyma, lecz płyn. Płyn jest pod pewnym ciśnieniem i wywiera nacisk na powłoki ciała, dzięki czemu ciało jest sprężyste i elastyczne, utrzymuje właściwy kształt. Wór okryty jest kutikulą – oskórkiem o budowie warstwowej. Pod oskórkiem leży nabłonek. Nabłonek i oskórek tworzą razem hipodermę. Pod hipoderma rozciągają się warstwy miocytów.

Układ pokarmowy. Otwór gębowy otoczony jest trzema wargami: brzbietową i 2 boczno-brzusznymi. Dalej leży jama gębowa, gardziel, jelito środkowe i jelito tylne. W jelicie jest nabłonek cylindryczny. Trawienie odbywa się w świetle jelita, a strawiony pokarm jest następnie resorbowany przez komórki jelitowe.

Układ nerwowy zbudowany jest z pierścienia okołoprzełykowego (okołogardzielowy) i z pni nerwowych: brzusznego oraz grzbietowego. Pnie połączone są poprzecznymi spoidłami. U niektórych nicieni (Ascaris) występują jeszcze pnie boczne (w sumie wszystkich jest wówczas 6 pni odbiegających ku przodowi i ku tyłowi od obrączki okołogardzielowej). Do hipodermy docierają nerwy zakończone receptorami dotyku oraz chemoreceptory (wrażliwe na substancje chemiczne).

Układ wydalniczy. Jest to system cewek (2 wydłużone rurki) w kształcie litery H, wywodzący się z komórek olbrzymich (1 cewka powstaje z jednej komórki). W tylnej części są one ślepo zakończone, a w przedniej łączą się kanalikiem poprzecznym i uchodzą otworem wydalniczym po stronie brzusznej. Po bokach rurek wydalniczych leżą komórki fagocytarne wychwytujące metabolity szkodliwe i zbędne nierozpuszczalne w wodzie (kumulacja wewnątrzkomórkowa).

Układ rozrodczy żeński zbudowany jest z jajników, jajowodów i wspólnej dla nich macicy. Do macicy prowadzi otwór płciowy – pochwa przez który zachodzi zaplemnienie w trakcie kopulacji.

Układ rozrodczy męski zbudowany jest z jąder, nasieniowodów, przewodów wytryskowych uchodzących do kloaki. Brodawki płciowe, szczecinki i torebki kopulacyjne umożliwiają zaplemnienie samicy. Szczecinki kopulacyjne znajdują się w kieszonce przy kloace. Torebki kopulacyjne leżą w tylnej części ciała i ułatwiają przywieranie samca do samicy.
{/jgibox}
Samice dorastają do 4 mm, a samce do 1,5 mm długości. Ciało obłe, w tylnym odcinku nieco szersze niż w przednim. Otwór gębowy zlokalizowany jest w przedniej części i prowadzi do jamy gębowej wyposażonej w sztylecik, a dalej do gardzieli, jelita środkowego i jelita tylnego, kończącego się odbytem. W gardzieli znajdują się gruczoły ślinowe.

Układ rozrodczy żeński zbudowany jest z jajnika, jajowodu, macicy i pochwy. Pochwa otwiera się otworem płciowym. Układ rozrodczy męski obejmuje jądro i nasieniowód uchodzący do jelita tylnego. Organem kopulacyjnym są wyrostki z brodawkami płciowymi.

Cykl rozwojowy

Zakażenie następuje wskutek spożycia mięsa zawierającego wapienne cysty parazyta. W przewodzie pokarmowym żywiciela larwy pod wpływem soków trawiennych ulegają oswobodzeniu. W jelicie cienkim larwy dojrzewają płciowo kosztem żywiciela. Po kopulacji i zapłodnieniu samice rodzą (po 3-4 dniach od zakażenia) żywe larwy (jajożyworodność) w ilości około 1500 ( w ciągu 1-3 tygodni). Larwy aktywnie przebijają się do naczyń krwionośnych i limfatycznych i z prądem krwi lub chłonki przenoszone są do mięśni oraz węzłów chłonnych i tkanki łącznej. Tkanką docelową jest tkanka mięśniowa poprzecznie prążkowana, w której osiadają, otaczają się błoną i zwijają w spiralkę (po 30-40 dniach od zakażenia). Błona cysty ulega z czasem zwapnieniu. Dalszy rozwój larw możliwy jest w przewodzie pokarmowym kolejnego żywiciela. U człowieka rozwój danej generacji praktycznie zostaje zahamowany – zatrzymany w stadium cysty mięśniowej. U innych żywicieli natomiast stadia larwalne w cystach mięśniowych oczekują na zjedzenie przez drapieżnika lub padlinożercę. Cysty mają długość około 0,4-0,6 mm, szerokość 0,3 mm. Ścianki cysty na biegunach są najgrubsze.

Larwy otorbiają się (tworzą cysty) głównie w mięśniach międzyżebrowych, w mięśniach języka, gardła i w przeponie. Larwy mięśniowe żyją nawet 40- 60 lat. Zwapnienie otoczek cyst występuje po około 8-10 miesiącach.

Sposoby zarażania

Jest rozdzielnopłciowym parazytem człowieka, świń, dzików, kotów, lisów, szczurów i myszy. Rozmnażanie form dojrzałych i wydawanie otorbiających się larw odbywa się w jednym żywicielu (pasożyt jednodomowy). Zakażenie następuje wskutek spożycia mięsa surowego zawierającego cysty z larwami. Formy dojrzałe pasożytują w jelicie cienkim, a formy larwalne w mięśniach.

Choroba rozpowszechniona wśród niedźwiedzi, gryzoni, dzików, świń, wilków, borsuków, lisów i kotów. Niebezpieczne jest karmienie zwierząt gospodarskich odpadkami rzeźnymi, zwłaszcza po uboju dzikich zwierząt (np. lisów). Świnie, kotowate i psowate zakażają się najczęściej po zjedzeniu padliny lub gryzoni. Człowiek zaraża się po spożyciu potraw mięsnych surowych (tatar, metka) lub półsurowych wędlin. Cysty zabija dopiero około 2 godzinne gotowanie mięsa oraz dokładne smażenie. Zwapniałe cysty odporne są na sól, wędzenie i marynowanie. Koniecznością jest więc profilaktyczne badanie mięsa przed sprzedażą. Niebezpieczne jest spożywanie dziczyzny, zwłaszcza z grilla, które na ogół jest niedopieczone i zakażone włośniem. W Polsce około 1 mln ludzi jest zakażona włośniem.

Diagnostyka

Rozpoznanie choroby opiera się na podstawie występujących objawów

i wywiadu z pacjentem (ostatnio spożywany pokarm). Testy biochemiczne z reguły zawodzą. Badania wycinków mięśni są uciążliwe dla chorego, jednakże mogą potwierdzić obecność cyst larwalnych.

Leczenie konwencjonalne

Mebendazol lub albendazol w dawce 400 mg/24 h (4 razy w ciągu doby po 100 mg) przez 5 dni. Ważne jest oczyszczanie jelit za pomocą środka przeczyszczającego. Ponadto podaje się leki przeciwhistaminowe, przeciwbólowe, przeciwzapalne i uspokajające.

W stadium mięśniowym włośnica jest leczona jedynie objawowo.


Materiał oparty na opracowaniu prof. Henryka Różańskiego

Oczyszczanie organizmu enzymami Bołotowa

 

oczyszczanie organizmu i leczenie raka według Huldy Clark

 

Katalog częstotliwości pasożytów wg Rife Clark i innych

 

Leczenie raka według Lebiediewa