Badanie Vegatestem, wieloletni specjalista
Tasiemiec nieuzbrojony (Taenia saginata)
Choroba: Tasiemczyca, cestodoza (Taeniosis, Cestodosis)

Dane ogólne. Pasożyt dwudomowy. Żywicielem pośrednim jest bydło. Żywicielem ostatecznym jest człowiek.

Morfologia i anatomia

Główka gruszkowata, 2 mm dł., zawiera 4 przyssawki, brak haczyków. Długość ciała wynosi 4-8 m. Barwa kremowa. Liczba członów około 2000. Człony szer. 7 mm, dł. 17-20 mm. Jajnik dwupłatowy (u tasiemca uzbrojonego trzypłatowy). Macica zawiera ponad 15 par odgałęzień, gęsto ułożonych. Proglotydy wypełnione zapłodnionymi jajami mają zdolność pełzania w kierunku odbytu.

Cykl rozwojowy

Bydło (przeżuwacze) zaraża się roślinnością lub wodą zanieczyszczoną odchodami ludzkimi zawierającymi jaja tasiemca. W żołądku następuje oswobodzenie wągra – finny typu cisticercus. Onkosfery przebijają ścianę przewodu pokarmowego i wnikają do naczyń krwionośnych lub limfatycznych. Prąd krwi lub limfy przenosi je do tkanki łącznej i mięśni (do mięśni docierają z krwią). W mięśniach osiedlają się onkosfery w formie pęcherzyków z czerwiochem. Człowiek zakaża się po spożyciu surowego (metka, tatar), niedogotowanego lub niedosmażonego (np. na grillu) mięsa wołowego. W przewodzie pokarmowym człowieka zachodzi rozwój scolexu i szyjki w postać dorosłą z członami.

Objawy

Nie są swoiste. Występuje zgaga, nudności, bóle brzucha, zaparcia na przemian z biegunką, rozszerzenie źrenic, eozynofilia, wilczy apetyt lub brak apetytu, wstręt do niektórych (niegdyś lubianych) potraw, nocne dreszcze, rozdrażnienie nerwowe, wychudzenie, niedokrwistość, niekiedy zapalenie wyrostka robaczkowego.

Diagnostyka

– patrz tasiemiec uzbrojony.

Epidemiologia i profilaktyka. Główną przyczyną rozpowszechnienia choroby jest stosowanie szamba i osadów ściekowych do nawożenia pól uprawnych i pastwisk oraz odprowadzanie ścieków (fekalia) do wód powierzchniowych, z których czerpana jest woda do celów konsumpcyjnych lub gospodarskich.

Należy unikać spożywania mięsa z niewiadomego źródła.

Leczenie

Podobne jak w leczeniu tasiemca uzbrojonego. Stosowane są również:

Dichlorofen (Ovis, Hyosan, Plath-Lyse – draż 500 mg). Obecnie nie sprowadzany do Polski, za granicą jednak nadal stosowany w dawce 70 mg/kg m.c. jednorazowo, na czczo. Przeciwwskazany w chorobach wątroby.

Paromomycyna (Humatin) – antybiotyk aminoglikozydowy nie wchłaniający się z przewodu pokarmowego. Stosowany za granicą w leczeniu chorób bakteryjnych, czerwonki pełzakowej, leishmaniozy i tasiemczyc przewodu pokarmowego. Stosuje się w dawce jednorazowej 4 g w ciągu godziny, zażytej co 15 minut w formie kapsułek 250 mg. Następnie stosuje się silny lek przeczyszczający (po 8 godzinach).



Parazytoza: wągrzyca (finnoza, cystycerkoza) – Cysticercosis

Jeśli człowiek stanie się żywicielem pośrednim tasiemca uzbrojonego, wówczas mamy do czynienia z chorobą – wągrzycą Cysticercosis. Jest ona niebezpieczna, bowiem wągry zasiedlają mięśnie, gałkę oczną, rdzeń kręgowy i mózg. Objawy są oczywiście ze strony tych organów, typu neurologicznego. Nieleczona prowadzi do zgonu. Rozpoznanie umożliwia zdjęcie rentgenowskie, tomografia i rezonans magnetyczny (zwapniałe otoczki wokół wągrów, poszerzone komory mózgu), test ELISA.

Leczenie
: Stosuje się leczenie chirurgiczne i farmakologiczne (prazykwantel 50 mg/kg m.c./24 h w dawkach podzielonych przez 1-2 tygodnie). Dawniej stosowano także naświetlanie wągrów promieniami Roentgena.

Oczyszczanie organizmu enzymami Bołotowa

 

oczyszczanie organizmu i leczenie raka według Huldy Clark

 

Katalog częstotliwości pasożytów wg Rife Clark i innych

 

Leczenie raka według Lebiediewa