Jemioła - Viscum
Preparaty jemiołowe Iscador, Helixor i PlenosolViscum album L. - jemioła pospolita (Loranthaceae)
Opis botaniczny
Krzew o koronie kulistej, do 1 m wys.; pędy dichotomicznie rozgałęzione; liście skórzaste, nieopadające na zimę, całobrzegie, lancetowate, bezogonkowe; ulistnienie równoległe; roślina półpasożytnicza, dwupienna; kwiaty niepozorne, o miłej woni i dużej ilości nektaru, skupione w pęczkach w kątach liści; kwiaty żeńskie z 4-dzielnym okwiatem i słupkiem, męskie - z 4 siedzącymi pręcikami; owocem jest jednonasienna, biała lub żółtawa jagoda, wypełniona wiscyną - lepką substancją używaną do produkcji lepu na owady i ptaki. Kwitnie od lutego do kwietnia. Pasożytuje głównie na topolach, dębach, wierzbach i drzewach sadowniczych.
Rozmieszczenie
Europa, Azja Północna i Zachodnia; w Polsce pospolita z wyjątkiem południowo-wschodnich obszarów.
Surowiec.
Z jemioły pozyskuje się ziele - Herba Visci (USL). Zbiera się je zimą,
bowiem wtedy następuje największe nagromadzenie ciał czynnych w
roślinie.
Ziele suszy się w temp. do 40o C. Ze świeżego ziela sporządza się Intractum Visci.
Ziele suszy się w temp. do 40o C. Ze świeżego ziela sporządza się Intractum Visci.
Skład chemiczny
Składniki chemiczne jemioły można pogrupować w następujący sposób:
1). Substancje peptydowe; wiskotoksyna - do 0,1%, lektyny.
2). Aminy biogenne: histamina, tyramina, fenyloetyloamina, tryptamina.
3). Aminokwasy: kw. gamma-aminomasłowy, walina, leucyna, arginina - ok. 40%, prolina - ok. 10,2%.
4). Związki terpenowe: kw. oleanolowy, beta-amyryna, beta-sitosterol, kw. ursolowy, lupeol.
5). Zw. fenolowe: alkohol synapinowy, kw. synapinowy, zw. katechinowe,
kw. ferulowy, kw. kawowy, kw. waniliowy.
6). śluzy.
7). Alkaloid – werazyna.
8). Związki flawonoidowe (np. kwercetyna) i karotenoidowe (ksantofil).
1). Substancje peptydowe; wiskotoksyna - do 0,1%, lektyny.
2). Aminy biogenne: histamina, tyramina, fenyloetyloamina, tryptamina.
3). Aminokwasy: kw. gamma-aminomasłowy, walina, leucyna, arginina - ok. 40%, prolina - ok. 10,2%.
4). Związki terpenowe: kw. oleanolowy, beta-amyryna, beta-sitosterol, kw. ursolowy, lupeol.
5). Zw. fenolowe: alkohol synapinowy, kw. synapinowy, zw. katechinowe,
kw. ferulowy, kw. kawowy, kw. waniliowy.
6). śluzy.
7). Alkaloid – werazyna.
8). Związki flawonoidowe (np. kwercetyna) i karotenoidowe (ksantofil).
Właściwości farmakochemiczne ciał czynnych jemioły.
Lektyny są to glikoproteiny występujące powszechnie w świecie roślin
(np. w rodzinie Papilionaceae), grzybów oraz niektórych zwierząt.
Stanowią składniki błon i ścian komórkowych, liczne mają charakter
enzymatyczny. Wykazują zdolność aglutynacji wirusów, bakterii i
erytrocytów, stąd nazwa - fitoaglutyniny. Ponadto niektóre lektyny (jak
to jest w przypadku jemioły) działają cytotoksycznie (hamują
transkrypcję lub translację); wykazują kancerotoksyczność w stosunku do
komórek białaczkowych (lektyna jemioły - omelotoksyna). Zbudowane są z
części białkowej o rozmaitej masie cząsteczkowej i z przyłączonymi
najczęściej kowalencyjnie - łańcuchami heterosacharydów. W skład reszty
sacharydowej wchodzą często heksozy (galaktoza, mannoza, glukoza) oraz
pentozy (ksyloza, arabinoza). Grupy końcowe tych łańcuchów stanowią
zwykle kw. syalowy i L-fukoza. Liczba łańcuchów dołączonych do
cząsteczki białka może wynieść nawet 800. Elementy sacharydowe
połączone są z łańcuchem polipeptydowym różnymi typami wiązań, np. 0-,
N-glikozydowymi, wiązaniami z jonami metali Ca czy Mn.
Lektyny jemioły zawierające w swej budowie galaktozę mają zdolność aglutynacji komórek nowotworowych. Jest to jedna z istotnych reakcji niektórych komórek nowotworowych jakim ulegają. Odczyn zlepny zachodzi dlatego, że cząsteczki lektyn mają na swej powierzchni kilka miejsc węzłowych, które wiążą się z częścią węglowodanową glikoproteidów błonowych.
Lektyny podzielono na 3 chromatograficzne frakcje (ML-1, ML-2
i ML-3. 1 ml świeżego soku jemiołowego zawiera ok. 16 ug lektyny ML-1.
Wyciągi z jemioły dębowej (preparat Iscador Q) czy jabłoniowej (preparat Iscador M) zawierające lektyny, działają immunostymulująco, co objawia się aktywacją makrofagów, zwiększoną fagocytozą i wzmożoną proliferacją limfocytów B. Dzięki temu wzrasta odporność na zakażenia bakteryjne i zmniejsza się prawdopodobieństwo rozwoju nowotworu. Preparaty jemiołowe pobudzają rozwój grasicy oraz procesy hemocytopoezy w szpiku, poprzez przyśpieszenie proliferacji.
Wiskotoksyna = viscalbina (Wa2, Wa3, Wb1) została wyizolowana z jemioły przez Winterfelda i Bijla w 1949 r. Jest to substancja peptydowa z częścią cukrową i pierścieniem naftylowym. Podana pozajelitowo działa inotropowo ujemnie, powoduje bradykardię, zmniejsza objętość minutową serca i obniża ciśnienie krwi. W miejscu wstrzyknięcia powoduje martwicę tkanek, stąd wiskotoksynę można stosować do niszczenia guzów skórnych i podskórnych.
Rozkłada się w temperaturze 70-80o C. Rozpuszcza się w zimnej wodzie. W zielu jest jej około 0,1%.
Opracowano farmaceutyki (np. Iscador Q, P, M, U, Plenosol) będące wyciągami z jemioły. Ich skuteczność i tym samym wartość terapeutyczna są jednak zmienne, co jest spowodowane zmiennością składu chemicznego jemioł w zależności od żywiciela, sposobem sporządzenia leku, warunkami zbioru i przechowywania surowca. Właściwości immunostymulujące zależą od wieku rośliny, terminu zbioru i oczywiście gatunku żywiciela, Podobne czynniki biotyczne i abiotyczne mają wpływ na działanie hipotensyjne wyciągów z jemioły. Wiskotoksyna wybitnie zmniejsza ciśnienie krwi po podaniu pozajelitowym. W przewodzie pokarmowym ulega strawieniu i tym samym unieczynnieniu, zatem nie działa po podaniu doustnym. Jest to przecież białko i tak je nasz organizm odbiera, działając nań enzymami proteolitycznymi.
Warto tu wspomnieć o badaniach nad hipotensyjnym działaniem wyciagów z jemioły u zwierząt, jakie prowadził Lutomski i wsp. Podając per os duże dawki soku jemiołowego (0,4-6 ml/kg m.c. zwierzęcia) obserwowano aż 25-58% obniżenie ciśnienie krwi. Wynik ten był uzależniony od dawki i czasu podawania środka. Nie obserwowano przy tym działań niepożądanych wyciągu.
Lwas gamma-aminomasłowy (GABA – gamma-amino-butyric-acid) u roślin powstaje głownie przez dekarboksylację glutaminianu i przeniesienie grupy –NH2 na kwas alfa-amino-gamma-formylo-masłowy. Aminokwas ten nie wchodzi w skład białek. U zwierząt w stanie wolnym występuje w mózgu i w tkance nerwowej, jest ważnym neuroprzekaźnikiem (neurotrasmiterem). Znane są od dawna właściwości obniżające ciśnienie krwi; jest to neurotrasmiter hamujący neurony, rozszerzający naczynia krwionośne.
Teoretycznie jest więc możliwe, że GABA zawarty w jemiole również przyczynia się do obniżenia ciśnienia krwi, zwłaszcza po podaniu pozajelitowym lub w dużych dawkach i przez dłuższy czas doustnie. Warto też dodać, że w lecznictwie były stosowane preparaty zawierające GABA (np. Gammalon), ale pozajelitowo, nie zaś doustnie. Droga podania tego typu środka ma ogromny wpływ na efekt terapeutyczny, ponieważ należy pamiętać o drobnoustrojach znajdujących się w przewodzie pokarmowym.
Cholina (wodorotlenek beta-hydroksy-etylo-tri-metylo-amoniowy), pochodna N-trimetylowa etanolaminy, substrat w biosyntezie acetylocholiny i lecytyny. Ester choliny z kwasem octowym - acetylocholina jest neurotransmiterem na zakończeniach nerwów ruchowych współczulnych i przywspółczulnych. Acetylocholina może wykazywać wpływ hipotensyjny, zanim zostanie rozłożona przez cholinoesterazę ChE czy acetylocholinoesterazę AchE. Jest to jednak działanie krótkotrwałe. Należy podkreślić, że wchłanianie acetylocholiny w przewodzie pokarmowym jest nieznaczne i zdaniem wielu specjalistów /A. Danysz 1988/ tą drogą nie wykazuje aktywności farmakologicznej. Trzeba zauważyć, że preparaty z jemioły są stosowane na ogół w małych dawkach i wobec tego ester choliny jest wprowadzany do organizmu w minimalnych ilościach, zatem jego działanie nie jest możliwe.
Tyramina - amina powstała przez dekarboksylację tyrozyny. Budową zbliżona do adrenaliny. Obkurcza naczynia krwionośne i podnosi ciśnienie krwi; działanie to nie jest zauważalne po podawaniu leków jemiołowych, prawdopodobnie z powodu zbyt małej ilości. Substancja ta może być jednak odpowiedzialna za hemostatyczne działanie świeżego soku jemiołowego.
Histamina - 4-(2-aminoetylo)-imidazol powstaje przez dekarboksylację histydyny. Nie wchłania się z przewodu pokarmowego. Po podaniu per os (doustnym) zostaje rozłożona przez histaminazę znajdującą się w komórkach napływowych tkanki łącznej przewodu pokarmowego. Znane działanie histaminy, polegające na rozszerzaniu naczyń włosowatych, małych tętniczek i małych żył i tym samym na obniżaniu ciśnienia krwi - występuje jedynie po pozajelitowym podaniu.
Serotonina czyli 5-hydroksytryptamina, powstaje po hydroksylacji i dekarboksylacji tryptofanu. Na obwodzie wywołuje skurcz mięśni gładkich. Zwęża naczynia krwionośne, podwyższa ciśnienie krwi, rozszerza naczynia mięśni szkieletowych i serca, działa inotropowo i chronotropowo dodatnio, wzmaga perystaltykę i napięcie jelita cienkiego. Takie działanie wykazuje jednak tylko po podaniu pozajelitowym. Zatem wpływ jemioły na serce po pozajelitowym podaniu jest między innymi spowodowany przez tę aminę,
Kwas kawowy (5,4-dihydroksycynamonowy kwas) rozpuszcza się w gorącej wodzie i etanolu. Wykazuje działanie bakteriostatyczne, żółciopędne i przeciwzapalne.
Kwas ferulowy (4-hydroksy-5-metoksycynamon owy kwas) rozpuszcza się w etanolu i w gorącej wodzie. Działa żółciopędnie i lipotropowo.
Kwas ursolowy wywiera działanie przeciwzapalne, zmniejsza stężenie cholesterolu we krwi. Rozpuszcza się dobrze w etanolu, słabo przechodzi do gorącej wody.
Związki flawonoidowe (4-glukozyd-2-:hydroksy-4,6-dimetoksychalkon, kwercetyna) rozpuszczają się w wodzie i alkoholach. Flawonoidy hamują aktywność hialuronidazy, posiadają właściwości antyagregacyjne, obniżają stężenie lipidów we krwi. Kwercetyna i jej pochodne glikozydy (np. rutozyd) są inhibitorami autooksydacji adrenaliny i kwasu askorbinowego ponadto hamują syntezę prostaglandyn przez hamowanie utleniania kwasu arachidonowego. Kwercetyna pogłębia skurcze serca i zwiększa pojemność wyrzutową serca. Działa odtruwająco przy zatruciach metanolem. Wykazuje wpływ przeciwuczuleniowy, przeciwzapalny i moczopędny.
Poprzez obniżanie poziomu cholesterolu w osoczu, flawonoidy opóźniają rozwój procesu miażdżycowego w naczyniach krwionośnych. Wykazują także działanie ochronne na organizm przy naświetlaniu pierwiastkami promieniotwórczymi. Kwercetyna jest bakieriostatykiem w stosunku do bakterii Gram+ i Gram- w tężeniu 0,075-0,1 ng/ml. Właśnie obecnością zw. flawonoidowych można tłumaczyć właściwości lecznicze jemioły dotyczące większości chorób.
Ksantofile są to tlenowe pochodne karotenów o charakterze żółtych barwników. Nierozpuszczalne w wodzie, dobrze rozpuszczalne w tłuszczach, słabiej w alkoholach. Prawdopodobnie chronią przed czynnikami nowotworowymi.
Werazyna to glikoalkaloid sterydowy powstający z dormantynonu o nieznanych właściwościach farmakologicznych.
Śluzy są to substancje o charakterze polisacharydów, tworzące z wodą żele i zole. Zbudowane są z cukrów prostych i kw. uronowych.
Badania mikroskopowe ujawniły występowanie w śluzach mikrofibryli celulozy. Wywierają wpływ powlekający, ochronny, zmiękczający, przeciwzapalny; nie wchłaniają się z przewodu pokarmowego, są bardzo odporne na hydrolizę.
Lektyny jemioły zawierające w swej budowie galaktozę mają zdolność aglutynacji komórek nowotworowych. Jest to jedna z istotnych reakcji niektórych komórek nowotworowych jakim ulegają. Odczyn zlepny zachodzi dlatego, że cząsteczki lektyn mają na swej powierzchni kilka miejsc węzłowych, które wiążą się z częścią węglowodanową glikoproteidów błonowych.
Lektyny podzielono na 3 chromatograficzne frakcje (ML-1, ML-2
i ML-3. 1 ml świeżego soku jemiołowego zawiera ok. 16 ug lektyny ML-1.
Wyciągi z jemioły dębowej (preparat Iscador Q) czy jabłoniowej (preparat Iscador M) zawierające lektyny, działają immunostymulująco, co objawia się aktywacją makrofagów, zwiększoną fagocytozą i wzmożoną proliferacją limfocytów B. Dzięki temu wzrasta odporność na zakażenia bakteryjne i zmniejsza się prawdopodobieństwo rozwoju nowotworu. Preparaty jemiołowe pobudzają rozwój grasicy oraz procesy hemocytopoezy w szpiku, poprzez przyśpieszenie proliferacji.
Wiskotoksyna = viscalbina (Wa2, Wa3, Wb1) została wyizolowana z jemioły przez Winterfelda i Bijla w 1949 r. Jest to substancja peptydowa z częścią cukrową i pierścieniem naftylowym. Podana pozajelitowo działa inotropowo ujemnie, powoduje bradykardię, zmniejsza objętość minutową serca i obniża ciśnienie krwi. W miejscu wstrzyknięcia powoduje martwicę tkanek, stąd wiskotoksynę można stosować do niszczenia guzów skórnych i podskórnych.
Rozkłada się w temperaturze 70-80o C. Rozpuszcza się w zimnej wodzie. W zielu jest jej około 0,1%.
Opracowano farmaceutyki (np. Iscador Q, P, M, U, Plenosol) będące wyciągami z jemioły. Ich skuteczność i tym samym wartość terapeutyczna są jednak zmienne, co jest spowodowane zmiennością składu chemicznego jemioł w zależności od żywiciela, sposobem sporządzenia leku, warunkami zbioru i przechowywania surowca. Właściwości immunostymulujące zależą od wieku rośliny, terminu zbioru i oczywiście gatunku żywiciela, Podobne czynniki biotyczne i abiotyczne mają wpływ na działanie hipotensyjne wyciągów z jemioły. Wiskotoksyna wybitnie zmniejsza ciśnienie krwi po podaniu pozajelitowym. W przewodzie pokarmowym ulega strawieniu i tym samym unieczynnieniu, zatem nie działa po podaniu doustnym. Jest to przecież białko i tak je nasz organizm odbiera, działając nań enzymami proteolitycznymi.
Warto tu wspomnieć o badaniach nad hipotensyjnym działaniem wyciagów z jemioły u zwierząt, jakie prowadził Lutomski i wsp. Podając per os duże dawki soku jemiołowego (0,4-6 ml/kg m.c. zwierzęcia) obserwowano aż 25-58% obniżenie ciśnienie krwi. Wynik ten był uzależniony od dawki i czasu podawania środka. Nie obserwowano przy tym działań niepożądanych wyciągu.
Lwas gamma-aminomasłowy (GABA – gamma-amino-butyric-acid) u roślin powstaje głownie przez dekarboksylację glutaminianu i przeniesienie grupy –NH2 na kwas alfa-amino-gamma-formylo-masłowy. Aminokwas ten nie wchodzi w skład białek. U zwierząt w stanie wolnym występuje w mózgu i w tkance nerwowej, jest ważnym neuroprzekaźnikiem (neurotrasmiterem). Znane są od dawna właściwości obniżające ciśnienie krwi; jest to neurotrasmiter hamujący neurony, rozszerzający naczynia krwionośne.
Teoretycznie jest więc możliwe, że GABA zawarty w jemiole również przyczynia się do obniżenia ciśnienia krwi, zwłaszcza po podaniu pozajelitowym lub w dużych dawkach i przez dłuższy czas doustnie. Warto też dodać, że w lecznictwie były stosowane preparaty zawierające GABA (np. Gammalon), ale pozajelitowo, nie zaś doustnie. Droga podania tego typu środka ma ogromny wpływ na efekt terapeutyczny, ponieważ należy pamiętać o drobnoustrojach znajdujących się w przewodzie pokarmowym.
Cholina (wodorotlenek beta-hydroksy-etylo-tri-metylo-amoniowy), pochodna N-trimetylowa etanolaminy, substrat w biosyntezie acetylocholiny i lecytyny. Ester choliny z kwasem octowym - acetylocholina jest neurotransmiterem na zakończeniach nerwów ruchowych współczulnych i przywspółczulnych. Acetylocholina może wykazywać wpływ hipotensyjny, zanim zostanie rozłożona przez cholinoesterazę ChE czy acetylocholinoesterazę AchE. Jest to jednak działanie krótkotrwałe. Należy podkreślić, że wchłanianie acetylocholiny w przewodzie pokarmowym jest nieznaczne i zdaniem wielu specjalistów /A. Danysz 1988/ tą drogą nie wykazuje aktywności farmakologicznej. Trzeba zauważyć, że preparaty z jemioły są stosowane na ogół w małych dawkach i wobec tego ester choliny jest wprowadzany do organizmu w minimalnych ilościach, zatem jego działanie nie jest możliwe.
Tyramina - amina powstała przez dekarboksylację tyrozyny. Budową zbliżona do adrenaliny. Obkurcza naczynia krwionośne i podnosi ciśnienie krwi; działanie to nie jest zauważalne po podawaniu leków jemiołowych, prawdopodobnie z powodu zbyt małej ilości. Substancja ta może być jednak odpowiedzialna za hemostatyczne działanie świeżego soku jemiołowego.
Histamina - 4-(2-aminoetylo)-imidazol powstaje przez dekarboksylację histydyny. Nie wchłania się z przewodu pokarmowego. Po podaniu per os (doustnym) zostaje rozłożona przez histaminazę znajdującą się w komórkach napływowych tkanki łącznej przewodu pokarmowego. Znane działanie histaminy, polegające na rozszerzaniu naczyń włosowatych, małych tętniczek i małych żył i tym samym na obniżaniu ciśnienia krwi - występuje jedynie po pozajelitowym podaniu.
Serotonina czyli 5-hydroksytryptamina, powstaje po hydroksylacji i dekarboksylacji tryptofanu. Na obwodzie wywołuje skurcz mięśni gładkich. Zwęża naczynia krwionośne, podwyższa ciśnienie krwi, rozszerza naczynia mięśni szkieletowych i serca, działa inotropowo i chronotropowo dodatnio, wzmaga perystaltykę i napięcie jelita cienkiego. Takie działanie wykazuje jednak tylko po podaniu pozajelitowym. Zatem wpływ jemioły na serce po pozajelitowym podaniu jest między innymi spowodowany przez tę aminę,
Kwas kawowy (5,4-dihydroksycynamonowy kwas) rozpuszcza się w gorącej wodzie i etanolu. Wykazuje działanie bakteriostatyczne, żółciopędne i przeciwzapalne.
Kwas ferulowy (4-hydroksy-5-metoksycynamon owy kwas) rozpuszcza się w etanolu i w gorącej wodzie. Działa żółciopędnie i lipotropowo.
Kwas ursolowy wywiera działanie przeciwzapalne, zmniejsza stężenie cholesterolu we krwi. Rozpuszcza się dobrze w etanolu, słabo przechodzi do gorącej wody.
Związki flawonoidowe (4-glukozyd-2-:hydroksy-4,6-dimetoksychalkon, kwercetyna) rozpuszczają się w wodzie i alkoholach. Flawonoidy hamują aktywność hialuronidazy, posiadają właściwości antyagregacyjne, obniżają stężenie lipidów we krwi. Kwercetyna i jej pochodne glikozydy (np. rutozyd) są inhibitorami autooksydacji adrenaliny i kwasu askorbinowego ponadto hamują syntezę prostaglandyn przez hamowanie utleniania kwasu arachidonowego. Kwercetyna pogłębia skurcze serca i zwiększa pojemność wyrzutową serca. Działa odtruwająco przy zatruciach metanolem. Wykazuje wpływ przeciwuczuleniowy, przeciwzapalny i moczopędny.
Poprzez obniżanie poziomu cholesterolu w osoczu, flawonoidy opóźniają rozwój procesu miażdżycowego w naczyniach krwionośnych. Wykazują także działanie ochronne na organizm przy naświetlaniu pierwiastkami promieniotwórczymi. Kwercetyna jest bakieriostatykiem w stosunku do bakterii Gram+ i Gram- w tężeniu 0,075-0,1 ng/ml. Właśnie obecnością zw. flawonoidowych można tłumaczyć właściwości lecznicze jemioły dotyczące większości chorób.
Ksantofile są to tlenowe pochodne karotenów o charakterze żółtych barwników. Nierozpuszczalne w wodzie, dobrze rozpuszczalne w tłuszczach, słabiej w alkoholach. Prawdopodobnie chronią przed czynnikami nowotworowymi.
Werazyna to glikoalkaloid sterydowy powstający z dormantynonu o nieznanych właściwościach farmakologicznych.
Śluzy są to substancje o charakterze polisacharydów, tworzące z wodą żele i zole. Zbudowane są z cukrów prostych i kw. uronowych.
Badania mikroskopowe ujawniły występowanie w śluzach mikrofibryli celulozy. Wywierają wpływ powlekający, ochronny, zmiękczający, przeciwzapalny; nie wchłaniają się z przewodu pokarmowego, są bardzo odporne na hydrolizę.
Wartość, zastosowanie i dawkowanie preparatów jemiołowych.
Intractum Visci (Phytopharm)) - płyn 100,0.
Intrakt jest to stabilizowany wyciąg etanolowy (alkoholatura stabilisata) ze świeżego surowca roślinnego. Sporządzenie jego polega na zalaniu ziela jemioły alkoholem stężonym o temperaturze wrzenia tj. ok. 70°C. Chodzi o to, aby unieczynnić enzymy, które rozkładają wiele substancji czynnych. Zimny etanol powoduje jedynie wytrącanie białek z roztworów, następuje zmniejszenie sił elektrostatycznego odpychania pomiędzy płaszczami hydratacyjnymi poszczególnych cząstek białek. Wrzący i stężony etanol powoduje już nieodwracalny proces - denaturację, unieczynniającą całkowicie białko. Zniszczone zostają wewnątrzcząsteczkowe wiązania wodorowe, dwusiarczkowe przyciągania elektrostatyczne i oddziaływania hydrofobowe. Można więc powiedzieć, że takie postępowanie jest uzasadnione w przypadku niektórych surowców roślinnych, ale z pewnością nie jeżeli chodzi o jemiołę
Obok enzymów zostają przecież zniszczone inne związki
o charakterze białkowym, a więc wiskotoksyny i lektyny. Pojedyncze aminokwasy występujące w surowcu ulegają z pewnością pod wpływem etanolu przekształceniu w lotne estry. Estryfikacja wolnych aminokwasów zawartych w intrakcie (które nie przereagowały) zachodzi szybciej i całkowicie w żołądku pacjenta pod wpływem kwasu solnego (aktywator tej reakcji!). Uważam, że powstające wówczas niektóre estry mogą być powodem zaburzeń trawiennych, nudności, wymiotów czy biegunek u pacjenta.
Biorąc więc pod uwagę właściwości chemiczne ciał czynnych jemioły można dojść do wniosku, że intrakt jemiołowy nie jest preparatem racjonalnym. Zalecanie go przy nadciśnieniu nie ma żadnego uzasadnienia naukowego, jeżeli działanie hipotensyjne przypiszemy aktywnym biologicznie frakcjom proteinowym czy też GABA.
Pozostałe składniki rośliny przechodzą do etanolu i zachowują swoją aktywność. Logiczne więc jest zapisywanie intraktu jemiołowego w chorobie Brighta (białkomocz z obrzękami), zapaleniu nerek , chorobie wieńcowej, miażdżycy, osłabieniu mięśnia sercowego, zawrotach głowy, zaparciach, żylakach, krwawieniach z nosa, zaburzeniach miesiączkowania, zaburzeniach metabolicznych.
Dawkowanie Intraktu: 20-50 kropli 3 razy dz.
Odwar i napar ze względu na sposób sporządzania (wysoka temperatura!), a zarazem nie zawieranie najważniejszych ciał czynnych - czyni je w przypadku jemioły przetworami o małej wartości leczniczej i o ograniczonym zakresie stosowania. Można je polecać jedynie przy tych schorzeniach co intrakt.
Herba Visci - ziele (Herbapol) - opak. 50 g. Z suchego ziela sporządza się napar, odwar i macerat.
Stosuje się go też doustnie w postaci Pulvis Visci w dawce 1 g 2-3 razy dz. Odwar z ziela jemioły bywa stosowany do nasiadówek i irygacji w chorobach kobiecych (stany zapalne, zakażenia bakteryjne narządów płciowych, upławy). Działanie odkażające i przeciwzapalne odwaru z jemioły jest faktyczne, gdyż substancje odpowiedzialne za to nie rozkładają się w temp. Ok. 90-100° C.
Odwar lub napar: ok. 4 - 5 g suszu/200-250 ml wody; w przypadku odwaru gotować ok. 5 minut; pić 2-3 razy dz. po 100-150 ml.
Maceratio z suchego ziela należy sporządzać na zimno: 20 g/200 ml przegotowanej wody o temp. Pokojowej. Wytrawiać ok. 4-6 godz. Mieszając chwilami. Stosować 30-200 ml rano i na noc lub mniejsze dawki, ale częściej. Macerat ze świeżego ziela sporządza się podobnie. Jedynie ilość surowca przypadającą na 200 ml wody należy podwoić (40 g/200 ml).
Pulvis et macerationes frigide parata są to leki galenowe, których zalecanie przy krwotokach macicznych i miąższowych oraz przy nadciśnieniu wydaje się najbardziej uzasadnione. W tych postaciach jemiołę można polecić też kobietom w okresie po- i przekwitania (lęki, nerwice wegetatywne). Maceratio ze świeżego czy suchego ziela zachowuje większość substancji czynnych. Stopień ich przechodzenia do rozpuszczalnika zależy jednak od wielu czynników, jak: twardości i temp. Wody (nie może przekraczać 30°C), stopnia rozdrobnienia surowca i czasu maceracji (do 8 h, nie krócej jednak jak 4 h).
Plenosol N (Madaus, D): amp. 1 ml zawierające 1 mg wyciągu wodnego z ziela jemioły. Stosuje się śródskórnie lub dożylnie
w leczeniu guzów złośliwych oraz w chorobach reumatycznych i przy obniżonej odporności organizmu. Ponadto w nadciśnieniu i w miażdżycy w podeszłym wieku.
Intrakt jest to stabilizowany wyciąg etanolowy (alkoholatura stabilisata) ze świeżego surowca roślinnego. Sporządzenie jego polega na zalaniu ziela jemioły alkoholem stężonym o temperaturze wrzenia tj. ok. 70°C. Chodzi o to, aby unieczynnić enzymy, które rozkładają wiele substancji czynnych. Zimny etanol powoduje jedynie wytrącanie białek z roztworów, następuje zmniejszenie sił elektrostatycznego odpychania pomiędzy płaszczami hydratacyjnymi poszczególnych cząstek białek. Wrzący i stężony etanol powoduje już nieodwracalny proces - denaturację, unieczynniającą całkowicie białko. Zniszczone zostają wewnątrzcząsteczkowe wiązania wodorowe, dwusiarczkowe przyciągania elektrostatyczne i oddziaływania hydrofobowe. Można więc powiedzieć, że takie postępowanie jest uzasadnione w przypadku niektórych surowców roślinnych, ale z pewnością nie jeżeli chodzi o jemiołę
Obok enzymów zostają przecież zniszczone inne związki
o charakterze białkowym, a więc wiskotoksyny i lektyny. Pojedyncze aminokwasy występujące w surowcu ulegają z pewnością pod wpływem etanolu przekształceniu w lotne estry. Estryfikacja wolnych aminokwasów zawartych w intrakcie (które nie przereagowały) zachodzi szybciej i całkowicie w żołądku pacjenta pod wpływem kwasu solnego (aktywator tej reakcji!). Uważam, że powstające wówczas niektóre estry mogą być powodem zaburzeń trawiennych, nudności, wymiotów czy biegunek u pacjenta.
Biorąc więc pod uwagę właściwości chemiczne ciał czynnych jemioły można dojść do wniosku, że intrakt jemiołowy nie jest preparatem racjonalnym. Zalecanie go przy nadciśnieniu nie ma żadnego uzasadnienia naukowego, jeżeli działanie hipotensyjne przypiszemy aktywnym biologicznie frakcjom proteinowym czy też GABA.
Pozostałe składniki rośliny przechodzą do etanolu i zachowują swoją aktywność. Logiczne więc jest zapisywanie intraktu jemiołowego w chorobie Brighta (białkomocz z obrzękami), zapaleniu nerek , chorobie wieńcowej, miażdżycy, osłabieniu mięśnia sercowego, zawrotach głowy, zaparciach, żylakach, krwawieniach z nosa, zaburzeniach miesiączkowania, zaburzeniach metabolicznych.
Dawkowanie Intraktu: 20-50 kropli 3 razy dz.
Odwar i napar ze względu na sposób sporządzania (wysoka temperatura!), a zarazem nie zawieranie najważniejszych ciał czynnych - czyni je w przypadku jemioły przetworami o małej wartości leczniczej i o ograniczonym zakresie stosowania. Można je polecać jedynie przy tych schorzeniach co intrakt.
Herba Visci - ziele (Herbapol) - opak. 50 g. Z suchego ziela sporządza się napar, odwar i macerat.
Stosuje się go też doustnie w postaci Pulvis Visci w dawce 1 g 2-3 razy dz. Odwar z ziela jemioły bywa stosowany do nasiadówek i irygacji w chorobach kobiecych (stany zapalne, zakażenia bakteryjne narządów płciowych, upławy). Działanie odkażające i przeciwzapalne odwaru z jemioły jest faktyczne, gdyż substancje odpowiedzialne za to nie rozkładają się w temp. Ok. 90-100° C.
Odwar lub napar: ok. 4 - 5 g suszu/200-250 ml wody; w przypadku odwaru gotować ok. 5 minut; pić 2-3 razy dz. po 100-150 ml.
Maceratio z suchego ziela należy sporządzać na zimno: 20 g/200 ml przegotowanej wody o temp. Pokojowej. Wytrawiać ok. 4-6 godz. Mieszając chwilami. Stosować 30-200 ml rano i na noc lub mniejsze dawki, ale częściej. Macerat ze świeżego ziela sporządza się podobnie. Jedynie ilość surowca przypadającą na 200 ml wody należy podwoić (40 g/200 ml).
Pulvis et macerationes frigide parata są to leki galenowe, których zalecanie przy krwotokach macicznych i miąższowych oraz przy nadciśnieniu wydaje się najbardziej uzasadnione. W tych postaciach jemiołę można polecić też kobietom w okresie po- i przekwitania (lęki, nerwice wegetatywne). Maceratio ze świeżego czy suchego ziela zachowuje większość substancji czynnych. Stopień ich przechodzenia do rozpuszczalnika zależy jednak od wielu czynników, jak: twardości i temp. Wody (nie może przekraczać 30°C), stopnia rozdrobnienia surowca i czasu maceracji (do 8 h, nie krócej jednak jak 4 h).
Plenosol N (Madaus, D): amp. 1 ml zawierające 1 mg wyciągu wodnego z ziela jemioły. Stosuje się śródskórnie lub dożylnie
w leczeniu guzów złośliwych oraz w chorobach reumatycznych i przy obniżonej odporności organizmu. Ponadto w nadciśnieniu i w miażdżycy w podeszłym wieku.
Jemioła w leczeniu nowotworów i chorób wirusowych
Iscador jest przykładem leku antropozoficznego, czyli zgodnego z
ideologią i filozofią Rudolph’a Steiner’a (1861-1925). W Europie wielką
karierę robią obecnie preparaty z jemioły standaryzowane i w
nowoczesnej postaci farmaceutycznej – ekstrakty w ampułkach, ale
równocześnie z pewną nutą mistycyzmu Steiner’a. Często są wzbogacone w
rozmaite związki chemiczne, np. w metale (rtęć, srebro, miedź). Jednym
z popularniejszych jest Iscador (Institut Hiscia Switzerland, Weleda),
który jest sporządzany z jemioły pasożytującej na jabłoni – Iscador M,
pasożytującej na sośnie – Iscador P i jemioły pasożytującej na dębie –
Iscador Q. Największe spektrum działania farmakologicznego posiada
jemioła „dębowa”, czyli preparat Iscador Q (Iscador Qu). Najbardziej
aktywnymi składnikami preparatu Iscador są lektyny i viscotoxyny.
Hamują one proliferację (podziały) komórek nowotworowych. Pobudzają
wydzielanie cytokinin i aktywność limfocytów NK. Ponadto łagodzą one
skutki uboczne radioterapii i chemioterapii. W sprzedaży znajdują się
następujące wersje Iscador:
- Iscador Qu: seria 0 /2 amp./ (0,01 mg 0,1 mg 1 mg), seria 1 /2 amp./ (0,1 mg 1 mg 10 mg), seria 2 /3 amp./ (1 mg 10 mg 20 mg).
- Iscador P seria 0 /2 amp./ (0,01 mg 0,1 mg 1 mg), seria 1 /2 amp./ (0,1 mg 1 mg 10 mg), seria 2 /3 amp./ (1 mg 10 mg 20 mg).
- Iscador M seria 0 /2 amp./ (0,01 mg 0,1 mg 1 mg), seria 1 /2 amp./ (0,1 mg 1 mg 10 mg), seria 2 /3 amp./ (1 mg 10 mg 20 mg).
Ponadto produkowany jest Iscador U (z wiązu – Ulmus) stosowany w leczeniu nowotworów i przewlekłych stanów zapalnych oskrzeli oraz opłucnej. Do Iscadoru U dodawana jest rtęć. Stosowany jest w leczeniu mężczyzn i kobiet.
Iscador P zawiera śladowe ilości lektyn. Iscador Qu spezial 375 ng lektyn/1ml, Iscador M spezial – 250 ng/1ml. Iscador spezial ma podwyższoną zawartość lektyn.
Preparaty z jemioły zawierające lektyny są również podawane nosicielom HIV oraz chorych na AIDS. Lektyny wzmagają mechanizmy obronne układu immunologicznego. Składniki jemioły mają właściwości immunomodulatorów, działają też wirustatycznie. Lektyny i viscotoksyny jemiołowe hamują procesy fuzji i agregacji komórek zaatakowanych przez wirusy, co zapobiega ich propagacji w ustroju. Podnosi liczbę limfocytów CD4.
Iscador jest stosowany przez niektórych lekarzy u chorych z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby. Pod wpływem wyciągów z jemioły zmniejsza się liczba wirusów oraz zanika stan zapalny wątroby.
Iscador może być zakupiony za granicą lub przez pośrednika – w Polsce sprzedaż na zamówienie prowadzi Cefarm Poznań – bliższe informacje wraz z cenami poszczególnych rodzajów Iscador dostępne pod adresem: http://www.cefarm-poznan.com.pl/oferta.htm?offset=200&lit=I
Iscador P stosowany jest do leczenia przewlekłych nieżytów jamy nosowo-gardłowej, mięsaków (sarcoma) układu ruchu i skóry. Iscador do leczenia mięsaków, łagodnych nowotworów skóry często zawiera dodatek rtęci (Iscador P Hg).
Iscador M jest stosowany w leczeniu nowotworów żołądka, układu żółciowego, śledziony, trzustki, jelit i odbytu u kobiet. U mężczyzn w tych samych przypadkach zaleca się Iscador Qu. Iscador Qu i M w razie wykorzystania do leczenia trzustki zawiera często dodatek miedzi. W razie nowotworu jelit i odbytu dodaje się do Iscadoru Qu i M – rtęć (Iscador Qu/Hg lub M/Hg). Iscador M stosowany jest w leczeniu nowotworów krtani i tarczycy u kobiet, podczas gdy u mężczyzn w tych samych przypadkach Iscador Qu.
Nowotwory nerek u mężczyzn – Iscador Qu z dodatkiem miedzi, u kobiet – Iscador M z dodatkiem miedzi.
Nowotwory pęcherza moczowego – u mężczyzn – Iscador Qu z dodatkiem srebra, u kobiet – Iscador M z dodatkiem srebra.
Nowotwory gruczołu krokowego (prostata), jąder i prącia – Iscador Qu z dodatkiem srebra.
Nowotwory jajników, przewlekłe stany zapalne jajników, pochwy, warg sromowych i macicy, nowotwory tych organów – Iscador M z dodatkiem srebra.
Nowotwory gruczołów sutkowych – Iscador M – przed menopauzą – z dodatkiem srebra, w okresie menopauzy – z dodatkiem rtęci.
Preparat podaje się podskórnie w pobliży nowotworu w dawkach zwiększających stosując odpowiednie serie. Powinno zacząć się od serii 0 (terapia inicjująca – 14 zastrzyków, czyli 2 razy komplet po 7 amp.), potem stopniowo przechodząc do coraz wyższej. Pacjenci różnie reagują na preparat, w związku z tym konieczne jest stopniowe zwiększanie dawki. Jeżeli pacjent dobrze toleruje lek wówczas można dojść do maksymalnej dawki. Lek można również wstrzykiwać w ramię lub w udo, jeżeli nowotwór jest w głębi ciała. Nie należy przekraczać dawki 20 mg/dobę. Wstrzyknięcie preparatu powoduje podwyższenie ciepłoty ciała. Ampułkę Iscador danej serii /1 ml/ wstrzykuje się co 2 dni. Po 7 zastrzykach należy zrobić 7 dniową przerwę. Terapię Iscadorem zaleca się również w razie operacyjnego usuwania nowotworu: 14 dni przed operacją podaje się zestaw inicjujący lub 14 dni po operacji, potem przechodzi się do terapii właściwej Iscadorem (dalsze serie).
Przeciwwskazania: wysoka gorączka, ciąża, uczulenie na lek, aktywna gruźlica.
Nie należy podawać Iscadoru z preparatami grasicy, hormonami grasicy, aloesem pozajelitowym oraz cytokinami.
Helixor A, M i P
W Niemczech, w Austrii i w Szwajcarii dostępny jest preparat jemiołowy Helixor, który został opracowany zgodnie z zasadami antropozoficznymi Rudolph’a Steiner’a.
Helixor jest produkowany w 3 odmianach: Helixor A – sporządzony z jemioły pasożytującej na jodle Abies (Abietis), Helixor M – sporządzony z jemioły pasożytującej na jabłoni Malus (Mali) i Helixor P – sporządzony z jemioły pasożytującej na sośnie Pinus (Pini).
Ekstrakt z poszczególnych jemioł jest rozpuszczony w izotonicznym roztworze chlorku sodu (NaCl). Ma postać roztworu do wstrzyknięć (ampułki). Lek jest podawany podskórnie, czyli pozajelitowo.
Istnieją różne serie Helixor z różną dawką składników czynnych, które należy dobrać do stanu chorego, płci i rodzaju nowotworu.
Helixor jest produkowany przez firmę: Helixor Heilmittel, Rosenfeld. Sprzedawany jest przez: Germania Pharmazeutika, Wien. W Polsce nie jest zarejestrowany. Niektóre polskie apteki mogą go jednak sprowadzić zgodnie z obowiązującymi zasadami.
Helixor A: ampułki 1 mg, amp. 5 mg, amp. 10 mg, amp. 20 mg, amp. 30 mg, amp. 50 mg, amp. 100 mg w 1 ml izotonicznego roztworu chlorku sodu. W opakowaniu dla terapii seryjnej są ampułki:
Opakowanie seryjne I A: amp. 1 mg – 3 sztuki; amp. 5 mg – 3 sztuki, ampułki 10 mg – 1 sztuka;
Opakowanie seryjne II A: amp. 10 mg – 2 sztuki, amp. 20 mg – 2 sztuki, amp. 30 mg – 3 sztuki;
Opakowanie seryjne III A: amp. 1 mg – 1 sztuka, amp. 5 mg – 2 sztuki, amp. 10 mg – 3 sztuki, amp. 20 mg – 1 sztuka;
Opakowanie seryjne IV A: amp. 20 mg – 2 sztuki, amp. 30 mg – 2 sztuki, ampułki 50 mg – 3 sztuki.
W opakowaniu dla klinik i terapii specjalnych (dla kuracji indywidualnych, odbiegających od przyjętego powszechnie schematu) jest 8 lub 50 ampułek jednego rodzaju.
Helixor P: ampułki 1 mg/1ml, amp. 5 mg, amp. 10 mg, amp. 20 mg, amp. 30 mg, amp. 50 mg, amp. 100 mg/1ml. Duże opakowania kliniczne zawierają po 8 i 50 ampułek jednego rodzaju. Opakowania seryjne Helixor P:
Opakowanie seryjne I P – amp. 1 mg - 3 szt., 5 mg – 3 szt., 10 mg – 1 szt;
Opakowanie seryjne II P – amp. 10 mg – 2 amp., 20 mg – 2 szt., 30 mg – 3 szt.;
Opakowanie seryjne III P – amp. 1 mg – 1 szt., 5 mg – 2 szt., 10 mg – 3 szt, 20 mg – 1 szt.;
Opakowanie seryjne IV P – amp. 20 mg – 2 szt., 30 mg – 2 szt., 50 mg – 3 szt.
Helixor M jest produkowany w podobnej formie i zestawach seryjnych jak Helixor P.
Preparat Helixor działa immunostymulująco, czyli wzmaga aktywność układu immunologicznego, ponadto pobudza wydzielanie endorfin i cytokin. Pod wpływem lektyn jemioły wzrasta wyraźnie w organizmie stężenie interleukiny-1. Hamuje rozwój komórek nowotworowych (hamuje podziały komórek nowotworowych). Wzmaga czynność limfocytów NK (Natural Killer cells), limfocytów pomocniczych, plazmocytów i monocytów. Indukuje apoptozę. Zmniejsza bóle, poprawia samopoczucie, nadaje chęć do życia, pobudza psychicznie pacjenta do wewnętrznej walki z rakiem. Wzmaga aktywność szpiku kostnego. Łagodzi skutki chemioterapii i radioterapii.
Helixor A – przeznaczony do leczenia wszystkich guzów (nowotworów) u mężczyzn; u kobiet stosowany w leczeniu nowotworów jamy ustnej, gardła, krtani, białaczek (np. przewlekłej białaczki szpikowej, białaczki mieloblastycznej, białaczki paramieloblastycznej, białaczki monoblastycznej, białaczki limfoblastycznej, białaczki niezróżnicowanej hemocytoblastycznej).
Helixor M – przeznaczony do leczenia wszystkich nowotworów u kobiet za wyjątkiem tych wymienionych przy Helixor A i P.
Helixor P – przeznaczony do leczenia nowotworów piersi u kobiet, choroby Hodgkina (ziarnica złośliwa), chłoniaków nieziarnicznych (non Hodgkin lymphomata), choroby Pageta; ponadto jako efektywny bodziec do pobudzenia czynności szpiku kostnego. Niekiedy podaje się Helixor P i A na zmianę.
Helixor wstrzykuje się podskórnie, około 3 cm od guza, ale nie w sam guz. Jeżeli guz jest w głębi ciała zastrzyk należy podać w ramię lub w udo. Pacjent po przeszkoleniu może samodzielnie wstrzykiwać sobie lek. Można także przeszkolić członka rodziny. Istnieje kilka schematów podawania leków zależnie od stadium nowotworu, tolerancji i rodzaju nowotworu.
Dawkowanie Helixor.
Etap (stadium) I:
Dawkowanie Helixor: zastrzyk podskórny: najpierw opakowanie seryjne I: 3 zastrzyki 1 mg, potem 3 zastrzyki 5 mg i 1 zastrzyk 10 mg (łącznie więc 7 wstrzyknięć); następnie II opakowanie seryjne: 2 zastrzyki 10 mg, 2 zastrzyki 20 mg, 3 zastrzyki 30 mg (kolejne 7 wstrzyknięć). Po serii 14 zastrzyków podanych w ciągu 14 dni należy zrobić przerwę 2-tygodniową. Potem: 2 razy opakowanie seryjne II, po każdym 14 dni przerwy. Częstotliwość wstrzyknięć: 3 razy w tygodniu.
Etap (stadium) II:
Opakowanie seryjne I
Opakowanie seryjne II (stadium I), potem: opakowanie seryjne IV:
2 amp. 20 mg (2 zastrzyki 20 mg), 2 zastrzyki 30 mg, 3 zastrzyki 50 mg. Następnie 14 dni przerwy. Potem 2 razy opakowanie seryjne IV, po każdym 14 dni przerwy. Częstotliwość podawania zastrzyku – 3 razy w tygodniu.
Etap (stadium) III – stan nawrotowy:
Opakowanie seryjne I
Opakowanie seryjne II
Opakowanie seryjne IV (stadium II), potem (22 wstrzyknięcie) : 2 zastrzyki 70 mg (amp. 50 mg + amp. 20 mg 2 razy), 2 zastrzyki 80 mg (amp. 50 mg + amp. 30 mg – 2 razy), 3 zastrzyki 100 mg (amp. 50 mg + amp. 50 mg razy 3) /opakowanie seryjne IV + 7 ampułek Helixor 50 mg). Następnie przerwa 14 dniowa. Od 22 zastrzyku – kuracja seryjna - 2 razy powtórzyć Po każdej serii 14 dni przerwy. Częstotliwość wstrzyknięć: 3 razy w tygodniu.
Działania uboczne: podwyższenie temperatury ciała, powiększenie gruczołu tarczycowego, obrzęk w miejscu wstrzyknięcia.
Przeciwwskazania: uczulenie na składniki leku, ciąża.
UWAGA!
Materiał opracowany przez prof. Henryka Różańskiego i umieszczony na stronie IGYA za jego zgodą.
Prawa do tekstu i receptur – prof. Henryk Różański.
- Iscador Qu: seria 0 /2 amp./ (0,01 mg 0,1 mg 1 mg), seria 1 /2 amp./ (0,1 mg 1 mg 10 mg), seria 2 /3 amp./ (1 mg 10 mg 20 mg).
- Iscador P seria 0 /2 amp./ (0,01 mg 0,1 mg 1 mg), seria 1 /2 amp./ (0,1 mg 1 mg 10 mg), seria 2 /3 amp./ (1 mg 10 mg 20 mg).
- Iscador M seria 0 /2 amp./ (0,01 mg 0,1 mg 1 mg), seria 1 /2 amp./ (0,1 mg 1 mg 10 mg), seria 2 /3 amp./ (1 mg 10 mg 20 mg).
Ponadto produkowany jest Iscador U (z wiązu – Ulmus) stosowany w leczeniu nowotworów i przewlekłych stanów zapalnych oskrzeli oraz opłucnej. Do Iscadoru U dodawana jest rtęć. Stosowany jest w leczeniu mężczyzn i kobiet.
Iscador P zawiera śladowe ilości lektyn. Iscador Qu spezial 375 ng lektyn/1ml, Iscador M spezial – 250 ng/1ml. Iscador spezial ma podwyższoną zawartość lektyn.
Preparaty z jemioły zawierające lektyny są również podawane nosicielom HIV oraz chorych na AIDS. Lektyny wzmagają mechanizmy obronne układu immunologicznego. Składniki jemioły mają właściwości immunomodulatorów, działają też wirustatycznie. Lektyny i viscotoksyny jemiołowe hamują procesy fuzji i agregacji komórek zaatakowanych przez wirusy, co zapobiega ich propagacji w ustroju. Podnosi liczbę limfocytów CD4.
Iscador jest stosowany przez niektórych lekarzy u chorych z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby. Pod wpływem wyciągów z jemioły zmniejsza się liczba wirusów oraz zanika stan zapalny wątroby.
Iscador może być zakupiony za granicą lub przez pośrednika – w Polsce sprzedaż na zamówienie prowadzi Cefarm Poznań – bliższe informacje wraz z cenami poszczególnych rodzajów Iscador dostępne pod adresem: http://www.cefarm-poznan.com.pl/oferta.htm?offset=200&lit=I
Iscador P stosowany jest do leczenia przewlekłych nieżytów jamy nosowo-gardłowej, mięsaków (sarcoma) układu ruchu i skóry. Iscador do leczenia mięsaków, łagodnych nowotworów skóry często zawiera dodatek rtęci (Iscador P Hg).
Iscador M jest stosowany w leczeniu nowotworów żołądka, układu żółciowego, śledziony, trzustki, jelit i odbytu u kobiet. U mężczyzn w tych samych przypadkach zaleca się Iscador Qu. Iscador Qu i M w razie wykorzystania do leczenia trzustki zawiera często dodatek miedzi. W razie nowotworu jelit i odbytu dodaje się do Iscadoru Qu i M – rtęć (Iscador Qu/Hg lub M/Hg). Iscador M stosowany jest w leczeniu nowotworów krtani i tarczycy u kobiet, podczas gdy u mężczyzn w tych samych przypadkach Iscador Qu.
Nowotwory nerek u mężczyzn – Iscador Qu z dodatkiem miedzi, u kobiet – Iscador M z dodatkiem miedzi.
Nowotwory pęcherza moczowego – u mężczyzn – Iscador Qu z dodatkiem srebra, u kobiet – Iscador M z dodatkiem srebra.
Nowotwory gruczołu krokowego (prostata), jąder i prącia – Iscador Qu z dodatkiem srebra.
Nowotwory jajników, przewlekłe stany zapalne jajników, pochwy, warg sromowych i macicy, nowotwory tych organów – Iscador M z dodatkiem srebra.
Nowotwory gruczołów sutkowych – Iscador M – przed menopauzą – z dodatkiem srebra, w okresie menopauzy – z dodatkiem rtęci.
Preparat podaje się podskórnie w pobliży nowotworu w dawkach zwiększających stosując odpowiednie serie. Powinno zacząć się od serii 0 (terapia inicjująca – 14 zastrzyków, czyli 2 razy komplet po 7 amp.), potem stopniowo przechodząc do coraz wyższej. Pacjenci różnie reagują na preparat, w związku z tym konieczne jest stopniowe zwiększanie dawki. Jeżeli pacjent dobrze toleruje lek wówczas można dojść do maksymalnej dawki. Lek można również wstrzykiwać w ramię lub w udo, jeżeli nowotwór jest w głębi ciała. Nie należy przekraczać dawki 20 mg/dobę. Wstrzyknięcie preparatu powoduje podwyższenie ciepłoty ciała. Ampułkę Iscador danej serii /1 ml/ wstrzykuje się co 2 dni. Po 7 zastrzykach należy zrobić 7 dniową przerwę. Terapię Iscadorem zaleca się również w razie operacyjnego usuwania nowotworu: 14 dni przed operacją podaje się zestaw inicjujący lub 14 dni po operacji, potem przechodzi się do terapii właściwej Iscadorem (dalsze serie).
Przeciwwskazania: wysoka gorączka, ciąża, uczulenie na lek, aktywna gruźlica.
Nie należy podawać Iscadoru z preparatami grasicy, hormonami grasicy, aloesem pozajelitowym oraz cytokinami.
Helixor A, M i P
W Niemczech, w Austrii i w Szwajcarii dostępny jest preparat jemiołowy Helixor, który został opracowany zgodnie z zasadami antropozoficznymi Rudolph’a Steiner’a.
Helixor jest produkowany w 3 odmianach: Helixor A – sporządzony z jemioły pasożytującej na jodle Abies (Abietis), Helixor M – sporządzony z jemioły pasożytującej na jabłoni Malus (Mali) i Helixor P – sporządzony z jemioły pasożytującej na sośnie Pinus (Pini).
Ekstrakt z poszczególnych jemioł jest rozpuszczony w izotonicznym roztworze chlorku sodu (NaCl). Ma postać roztworu do wstrzyknięć (ampułki). Lek jest podawany podskórnie, czyli pozajelitowo.
Istnieją różne serie Helixor z różną dawką składników czynnych, które należy dobrać do stanu chorego, płci i rodzaju nowotworu.
Helixor jest produkowany przez firmę: Helixor Heilmittel, Rosenfeld. Sprzedawany jest przez: Germania Pharmazeutika, Wien. W Polsce nie jest zarejestrowany. Niektóre polskie apteki mogą go jednak sprowadzić zgodnie z obowiązującymi zasadami.
Helixor A: ampułki 1 mg, amp. 5 mg, amp. 10 mg, amp. 20 mg, amp. 30 mg, amp. 50 mg, amp. 100 mg w 1 ml izotonicznego roztworu chlorku sodu. W opakowaniu dla terapii seryjnej są ampułki:
Opakowanie seryjne I A: amp. 1 mg – 3 sztuki; amp. 5 mg – 3 sztuki, ampułki 10 mg – 1 sztuka;
Opakowanie seryjne II A: amp. 10 mg – 2 sztuki, amp. 20 mg – 2 sztuki, amp. 30 mg – 3 sztuki;
Opakowanie seryjne III A: amp. 1 mg – 1 sztuka, amp. 5 mg – 2 sztuki, amp. 10 mg – 3 sztuki, amp. 20 mg – 1 sztuka;
Opakowanie seryjne IV A: amp. 20 mg – 2 sztuki, amp. 30 mg – 2 sztuki, ampułki 50 mg – 3 sztuki.
W opakowaniu dla klinik i terapii specjalnych (dla kuracji indywidualnych, odbiegających od przyjętego powszechnie schematu) jest 8 lub 50 ampułek jednego rodzaju.
Helixor P: ampułki 1 mg/1ml, amp. 5 mg, amp. 10 mg, amp. 20 mg, amp. 30 mg, amp. 50 mg, amp. 100 mg/1ml. Duże opakowania kliniczne zawierają po 8 i 50 ampułek jednego rodzaju. Opakowania seryjne Helixor P:
Opakowanie seryjne I P – amp. 1 mg - 3 szt., 5 mg – 3 szt., 10 mg – 1 szt;
Opakowanie seryjne II P – amp. 10 mg – 2 amp., 20 mg – 2 szt., 30 mg – 3 szt.;
Opakowanie seryjne III P – amp. 1 mg – 1 szt., 5 mg – 2 szt., 10 mg – 3 szt, 20 mg – 1 szt.;
Opakowanie seryjne IV P – amp. 20 mg – 2 szt., 30 mg – 2 szt., 50 mg – 3 szt.
Helixor M jest produkowany w podobnej formie i zestawach seryjnych jak Helixor P.
Preparat Helixor działa immunostymulująco, czyli wzmaga aktywność układu immunologicznego, ponadto pobudza wydzielanie endorfin i cytokin. Pod wpływem lektyn jemioły wzrasta wyraźnie w organizmie stężenie interleukiny-1. Hamuje rozwój komórek nowotworowych (hamuje podziały komórek nowotworowych). Wzmaga czynność limfocytów NK (Natural Killer cells), limfocytów pomocniczych, plazmocytów i monocytów. Indukuje apoptozę. Zmniejsza bóle, poprawia samopoczucie, nadaje chęć do życia, pobudza psychicznie pacjenta do wewnętrznej walki z rakiem. Wzmaga aktywność szpiku kostnego. Łagodzi skutki chemioterapii i radioterapii.
Helixor A – przeznaczony do leczenia wszystkich guzów (nowotworów) u mężczyzn; u kobiet stosowany w leczeniu nowotworów jamy ustnej, gardła, krtani, białaczek (np. przewlekłej białaczki szpikowej, białaczki mieloblastycznej, białaczki paramieloblastycznej, białaczki monoblastycznej, białaczki limfoblastycznej, białaczki niezróżnicowanej hemocytoblastycznej).
Helixor M – przeznaczony do leczenia wszystkich nowotworów u kobiet za wyjątkiem tych wymienionych przy Helixor A i P.
Helixor P – przeznaczony do leczenia nowotworów piersi u kobiet, choroby Hodgkina (ziarnica złośliwa), chłoniaków nieziarnicznych (non Hodgkin lymphomata), choroby Pageta; ponadto jako efektywny bodziec do pobudzenia czynności szpiku kostnego. Niekiedy podaje się Helixor P i A na zmianę.
Helixor wstrzykuje się podskórnie, około 3 cm od guza, ale nie w sam guz. Jeżeli guz jest w głębi ciała zastrzyk należy podać w ramię lub w udo. Pacjent po przeszkoleniu może samodzielnie wstrzykiwać sobie lek. Można także przeszkolić członka rodziny. Istnieje kilka schematów podawania leków zależnie od stadium nowotworu, tolerancji i rodzaju nowotworu.
Dawkowanie Helixor.
Etap (stadium) I:
Dawkowanie Helixor: zastrzyk podskórny: najpierw opakowanie seryjne I: 3 zastrzyki 1 mg, potem 3 zastrzyki 5 mg i 1 zastrzyk 10 mg (łącznie więc 7 wstrzyknięć); następnie II opakowanie seryjne: 2 zastrzyki 10 mg, 2 zastrzyki 20 mg, 3 zastrzyki 30 mg (kolejne 7 wstrzyknięć). Po serii 14 zastrzyków podanych w ciągu 14 dni należy zrobić przerwę 2-tygodniową. Potem: 2 razy opakowanie seryjne II, po każdym 14 dni przerwy. Częstotliwość wstrzyknięć: 3 razy w tygodniu.
Etap (stadium) II:
Opakowanie seryjne I
Opakowanie seryjne II (stadium I), potem: opakowanie seryjne IV:
2 amp. 20 mg (2 zastrzyki 20 mg), 2 zastrzyki 30 mg, 3 zastrzyki 50 mg. Następnie 14 dni przerwy. Potem 2 razy opakowanie seryjne IV, po każdym 14 dni przerwy. Częstotliwość podawania zastrzyku – 3 razy w tygodniu.
Etap (stadium) III – stan nawrotowy:
Opakowanie seryjne I
Opakowanie seryjne II
Opakowanie seryjne IV (stadium II), potem (22 wstrzyknięcie) : 2 zastrzyki 70 mg (amp. 50 mg + amp. 20 mg 2 razy), 2 zastrzyki 80 mg (amp. 50 mg + amp. 30 mg – 2 razy), 3 zastrzyki 100 mg (amp. 50 mg + amp. 50 mg razy 3) /opakowanie seryjne IV + 7 ampułek Helixor 50 mg). Następnie przerwa 14 dniowa. Od 22 zastrzyku – kuracja seryjna - 2 razy powtórzyć Po każdej serii 14 dni przerwy. Częstotliwość wstrzyknięć: 3 razy w tygodniu.
Działania uboczne: podwyższenie temperatury ciała, powiększenie gruczołu tarczycowego, obrzęk w miejscu wstrzyknięcia.
Przeciwwskazania: uczulenie na składniki leku, ciąża.
UWAGA!
Materiał opracowany przez prof. Henryka Różańskiego i umieszczony na stronie IGYA za jego zgodą.
Prawa do tekstu i receptur – prof. Henryk Różański.
