Badanie Vegatestem, wieloletni specjalista
inula_helenium.jpgNiegdyś zioło miało duże znaczenie w medycynie. Było także używane jako przyprawa do ciężkostrawnych potraw.

Surowiec

Surowcem farmakopealnym jest korzeń omanu (Radix Inulae), które można kupić w  sklepach zielarskich. Korzeń wydziela silny, balsamiczno-ostry zapach i ostro-słodkawy, odświeżający smak. Przed parzeniem polecam zmielić korzeń w młynku na proszek. Można także zażywać taki korzeń bez parzenia.

Skład chemiczny

Korzeń omanu zawiera około 30-45% polisacharydu – inuliny, olejek eteryczny (2-3,5%), seskwiterpeny, alantopikrynę, stigmasterol, poliacetyleny, allantoinę, alantol (kamforowy związek), kwas alantolowy. Olejek eteryczny zawiera laktony seskwiterpenowe określane mianem heleniny. Helenina obejmuje: alantolaktny, izoalantolaktony i dihydroalantolakton; trójterpeny (dammarany, frydelina), lakton – germakren.
Inulina - wielocukier (fruktan), polimer beta-D-fruktofuranozy o masie cząsteczkowej około 5000; wiązanie glikozydowe typu 2--->1.

Działanie farmakologiczne i zastosowanie

Laktony omanowe (helenina) działają silnie przeciwrobaczo, podobnie jak niegdyś stosowana santonina; pozostałe skladniki i helenina działają odkażająco (bakteriostatycznie, bakteriobójczo, fungistatycznie i grzybobójczo, wirusobójczo), niszcząco na pierwotniaki i roztocze skórne.

Stosowany on był do zwalczania glist, włosogłówki i owsików. Istnieją doniesienia o wykorzystywaniu omanu w przypadku zakażenia tasiemcami.
Siła i zakres działania przecipasożytniczego omanu porównywana była do santoniny. Jest środkiem bezpiecznym dla ludzi starszych i dzieci.

Oman w dziejach lecznictwa był stosowany głównie jako lek silnie odkażający układ oddechowy (przy infekcjach i stanach zapalnych gardła, oskrzeli, płuc, jamy ustnej), wykrztuśny, przeciwkaszlowy, przeciwgruźliczy, przeciwprzeziębieniowy i przeciwgrypowy. Niegdyś stosowano go również do leczenia gnijących ran oraz do wcierań i inhalacji w przebiegu chorób zakaźnych. Zanim wprowadzono leki przeciwgruźlicze, antybiotyki i sulfonamidy olejek omanowy, podobnie jak olejek eukaliptusowy, gwajakol, balsam peruwiański, żywica benzoesowa, eugenol, fenol, tymol, czy krezol należał do najsilniejszych antyseptyków i substancji odkażających oraz przeciwgnilnych i antypleśniowych.

Wyciągi z omany mają silny wpływ żółciotwórczy i żółciopędny, szczególnie pożądany w chorobach wątroby i pęcherzyka żółciowego (stany zapalne, żółtaczka, kamica, kolki). Działają rozkurczowo (spazmolitycznie), przeciwgnilnie, napotnie, odtruwająco i moczopędnie. Odkażają przewód pokarmowy, układ oddechowy i układ moczowy. Pobudzają serce i oddychanie. Mają wpływ przeciwzapalny i przeciwalergiczny. Ekstrakty omanowe szczególnie przydatne okazały się w terapii trądzików i łojotoku, przewlekłego liszajcowacenia skóry, owrzodzeń, pleśniawek, zapalenia mieszków włosowych i łojotokowego zapalenia skóry.

Oman wraz z arcydzięglem (w proporcji 1:1) oraz wrotyczem i piołunem jest doskonałym środkiem przeciwpasożytniczym i przeciwbakteryjnym. Oman wymieszany z wrotyczem, piołunem, tatarakiem, arcydzięglem, cząbrem i (lub) czosnkiem wyjątkowo skutecznie niszczy i zwalcza bakterie ropne, Pityrosporum, Candida, Cryptococcus, Fusarium, Propionibacterium, Salmonella, Shigella, mikoplazmy, pierwotniaki (np. lamblia – giardia, amoeba – pełzaki, kokcydie – Eimeria), płazińce i obleńce pasożytnicze.

Oman w nalewkach, intraktach, octach i maściach może być stosowany do leczenia opornych bakteryjnych trądzików oraz ropni. Napary i odwary omanowe zażywane doustnie przyśpieszają i zwiększają wydalanie chlorku sodu i wody z ustroju, co jest korzystne w chorobach skórnych, nadciśnieniu, obrzękach reumatycznych i otyłości.

Oman wyraźnie wpływa na menstruacje: reguluje i uintensywnia krwawienia miesiączkowe. Pobudza wydzielanie mleka u kobiet. Działa uspokajająco, ale równocześnie wzmacniająco na układ nerwowy. Pobudza jednak układ wegetatywny: ośrodki oddechowe, wydzielania soków trawiennych i śliny. Przyśpiesza trawienie i wchłanianie składników pokarmowych.
Składniki omanu wydzielają się przez pęcherzyki płucne wraz w powietrzem wydychanym działając odkażająco i wykrztuśnie. Dlatego oman jest stosowany z powodzeniem w leczeniu zakażeń i nieżytów oskrzeli, płuc i tchawicy, ponadto stanów zapalnych krtani i gardła. Dobroczynnie działa też na zatoki (przeciwzapalnie, oczyszczająco, przeciwropnie, przeciwgnilnie); usuwa nieprzyjemny zapach z ust pochodzący z zatok obocznych nosa (napar, płukanki jamy nosowej, krople).
Oman leczy bezsoczność żołądka i niedokwaśność treści żołądkowej. Sprawdził się również z terapii stanów zapalnych i zakażeń bakteryjnych oraz grzybiczych narządów płciowych oraz odbytu (irygacje, lewatywy, nasiadówki).

Oman wchodzi w skład dawnych preparatów balsamujących zwłoki oraz roztworów do kadzideł w świątyniach.

Preparaty i dawkowanie

Napar
Napar (Infusum Inulae):
Przygotowanie: 2 łyżki korzenia zalać 1-2 szklankami wrzącej wody lub mleka; odstawić pod przykryciem na 30 minut; przecedzić.
Stosowanie: Pić 2-6 razy dziennie po 100 ml; przy chorobach pasożytniczych – 200 ml 3 razy dziennie (napar z 2-3 łyżek suszu na 1 szklankę wrzątku, parzyć 20 minut). Stosować również do płukanek, nasiadówek, okładów i przemywania (np. skóry trądzikowej i łojotokowej). Do nosa zakraplać 2-3 krople naparu co 3-4 godziny, najlepiej wprowadzać do obu otworów nosowych za pomocą małego spryskiwacza.


Odwar
Odwar:
Przygotowanie: 2 łyżki korzenia zalać 2 szklankami wody, gotować 5 minut; odstawić na 20 minut; przecedzić. Stosowanie: Pić przy nieżytach gardła i krtani po 50 ml co 2-3 godziny.


Nalewka
Nalewka (Intrakt) omanowy (omanówka) – Tincura (Intractum) Inulae:
Przygotowanie: 100 ml sproszkowanego korzenia suchego lub świeżego zalać 250 ml alkoholu zimnego lub gorącego 40-60%; odstawić w ciemne miejsce na co najmniej tydzień; przefiltrować.
Stosowanie: Zażywać kilka razy dziennie po pół łyżeczki (w nieżytach układu oddechowego i zatok) lub 5 ml 2-3 razy dziennie – w innych schorzeniach. Do przemywania pryszczy, liszajów, ropni, owrzodzeń, ran (w stanie nierozcieńczonym) oraz skóry schorzałej (trądzikowej, łojotokowej, z wypryskami): 1 łyżka na 1-1/2 szklanki wody przegotowanej lub mineralnej (zdrojowej).


Ocet
Ocet omanowy (Acetum Inulae):
Przygotowanie: 1 część korzenia świeżego lub suchego zalać 3-5 częściami octu spożywczego; macerować 2 tygodnie, przefiltrować.
Stosowanie: Stosować do kąpieli stóp, płukania jamy ustnej, gardła i narządów płciowych przy obrzękach i stanach zapalnych, ponadto do przemywania cery trądzikowej i z wypryskami (1 łyżka octu omanowego na 200 ml wody mineralnej). Okłady z roztworu octu omanowego leczą duże bolesne ropnie i pryszcze. Do płukania włosów przy łojotoku braku puszystości i połysku, wypadaniu i krostach we włosach.


Olej
Olej omanowy (Oleum Inulae):
Przygotowanie: pół szklanki świeżego lub suchego korzenia omanu zwilżyć spirytusem i zalać gorącym olejem winogronowym lub oliwą (250 ml), odstawić na 1 tydzień; przefiltrować.
Stosowanie: Zażywać 1-2 razy dziennie po łyżce jako środek regulujący wypróżnienia i żółciopędny. Do smarowania chorej skóry, do wcierania w bolące stawy, do leczenia wyprysków i suchości małżowin usznych, spierzchniętych i popękanych warg, do okładów na ropnie, czyraki, liszaje, oparzenia, trudno gojące się rany.


Proszek
Pulvis Rad. Inulae: 2 g sproszkowanego korzenia 3 razy dziennie.


Ziołomiód
Ziołomiód (Alkoholmel Inulae):
Przygotowanie:  na każdą łyżkę miodu spadziowego dać 1 łyżeczkę korzenia omanu zmielonego na proszek, 1 łyżeczkę wódki 40%,1 łyżeczkę pyłku pszczelego, 5 ml nalewki dziurawcowej, wymieszać starannie.
Stosowanie: Zażywać 2 razy dziennie po 1 łyżce przy trądziku, przewlekłych chorobach układu żółciowego i wątroby i jako środek wzmacniający ogólnie.


Na pasożyty
Oleoextractum Inulae:
Przygotowanie: 1 szklankę zmielonego korzenia omanu trzeba zwilżyć spirytusem (zalać taka ilością spirytusu aby surowiec był mokry, ale nie ociekał), następnie zalać 300 ml oleju winogronowego o temperaturze 50 stopni Celsjusza. Odstawić na 1 dobę, po czym przefiltrować.
Stosowanie: Tak sporządzony wyciąg zażywać 3 razy dziennie po 30 ml, po przyjęciu ostatniej dawki wyciągu omanowego należy spożyć preparat przeczyszczający (np. sól przeczyszczającą).


Jako środek antypasożytniczy stosowany był w postaci proszku (korzeń mielony), który podawano doustnie w dawce 3 g 3 razy dziennie (po wymieszaniu z miodem). Po 2 godzinach od podania ostatniej dawki zażywano środek przeczyszczający w formie oleju rycynowego lub soli przeczyszczającej.

Skuteczny jest olejek omanowy Oleum Inulae, którego dawka przeciwpasożytnicza wynosi 5-6 kropli 3 razy dziennie; po zażyciu ostatniej dawki trzeba podać środek przeczyszczający.

Dobre wyniki osiągałem również po zastosowaniu wyciągu omanowego otrzymanego za pomocą kropli Hoffmana (wyciąg eterowo-alkoholowy z korzenia omanu) oraz wyciągu olejowo-alkoholowego z korzenia omanu Oleoextractum Inulae.

Ekstrahowanie korzenia omanu kroplami Hoffmana: 1 część korzenia omanu zalać 3 częściami kropli Hoffmana. Odstawić na 3 dni, przefiltrować. Dawka: 10 g wyciągu alkoholowo-eterowego jednorazowo; po 2 godzinach zażyć sól przeczyszczającą.

Krople Hoffmana sporządza się mieszając 25 części eteru dietylowego z 75 częściami spirytusu 99-99,8%.



UWAGA!
Materiał opracowany przez prof. Henryka Różańskiego i umieszczony na stronie IGYA za jego zgodą.
Prawa do tekstu i receptur – prof. Henryk Różański.

Komentarze (0)

    Attach images by dragging & dropping or by selecting them.
    The maximum file size for uploads is 10MB. Only gif,jpg,png files are allowed.
     
    The maximum number of 3 allowed files to upload has been reached. If you want to upload more files you have to delete one of the existing uploaded files first.
    The maximum number of 3 allowed files to upload has been reached. If you want to upload more files you have to delete one of the existing uploaded files first.
    Dodajesz jako

    Oczyszczanie organizmu enzymami Bołotowa

     

    oczyszczanie organizmu i leczenie raka według Huldy Clark

     

    Katalog częstotliwości pasożytów wg Rife Clark i innych

     

    Leczenie raka według Lebiediewa