Gorycze są to bezazotowe związki najczęściej o charakterze glikozydowym, które wykazują silnie gorzki smak i odruchowo zwiększają wydzielanie śliny, kwasu solnego, soku jelitowego i trzustkowego. Jest to nazwa o znaczeniu historycznym, bowiem zbiorcza dla rozmaitych substancji o smaku gorzkim, często bardzo różnorodnych pod względem chemicznym Działają ogólnie wzmacniająco w różnego rodzaju osłabieniach. Polepszają trawienie, pobudzają apetyt, podwyższają kwasowość soku żołądkowego, przyspieszają wchłanianie mleczka pokarmowego (strawiony, upłynniony pokarm) z jelit do krwi i limfy. Większość z nich działa także żółciopędnie i dlatego stosuje się je w przypadku przewlekłych chorób układu żółciowego.

Glikozydy gorczyczne zawarte są np. w goryczkach Gentiana (gencjopikrozyd, amarogentyna), w bobrku Menyanthes (loganina, menyanthyna, meliatyna), w bylicy Artemisia (absyntyna, artabsyna, anabsyntyna), w centurii Centaurium (erytrocentauryna, amarogentyna).

Do substancji gorzkich należą także olejki gorczyczne, to jest izotiocyjaninowe o ogólnym wzorze R-N:C:S. Enzymatyczny rozpad tzw. glukozynolatów (glikozydowe połączenia siarki) prowadzi do wydzielania się olejków gorczycznych. Podstawową strukturą olejków gorczycznych jest układ izonitryli. Rozpowszechnione są w rodzinie Cruciferae (krzyżowe) i Umbelliferae (baldaszkowate). Te z kolei dodatkowo działają silnie odkażająco i żółciotwórczo (np. rzodkiew Raphanus, gorczyca Sinapis alba).

Antrachinony są to związki pochodne antracenu (zw. trójcykliczny), podobnie jak antrony. Spotkać je można w grzybach Penicillinum i Aspergillus oraz w roślinach wyższych, np. w rodzinie rdestowatych Polygonaceae, trędownikowatych Scrophulariaceae, liliowatych Liliaceae czy szakłakowatych Rhamnaceae. Są to związki z reguły glikozydowe, rozpuszczone w soku komórkowym (wakuolarnym). Działają rozwalniająco – przeczyszczająco, wpływając drażniąco na śluzówkę i mięśniówkę jelit. Zbyt częste stosowanie ziół zawierających tego typu związki, np. kruszyny, szakłaku, senesu - jest niebezpieczne, gdyż powoduje przekrwienie jelit i narządów pobliskich; zaburza (rozleniwia) także naturalne odruchy motoryczne jelit, co prowadzi z kolei do atonii jelit. Podczas przerabiania (suszenia, gotowania) antrachinony ulegają stopniowemu utlenianiu.

Atomy węgla i tlenu w pochodnych antronu u grzybów pochodzą z octanu zaś u roślin wyższych pierścień A powstaje z kwasu szikimowego. Dimery to produkty złożone z większej liczby jednostek antrachinonu. Dimerem jest np. hiperycyna zawarta w dziurawcu, czy fagopiryna zawarta w gryce. Nie działają one przeczyszczająco, ale uczulają na światło (wpływ fotouczulający), działają przeciwzapalnie oraz pobudzają układ nerwowy (hamują rozkład adrenaliny i noradrenaliny).

Kumaryna – lakton o-hydroksycynamonowy, dwupierścieniowy związek heterocykliczny, pochodny alfa-pironu, czyli mają rdzeń benzo-alfa-pironowy na którym są rozmaite podstawniki (grupy chemiczne). Związki kumarynowe występują w roślinach jako glikozydy, niekiedy są składnikiem olejków eterycznych. W hydrolizie enzymatycznej rozkładają się na glukozę i wolne kwasy kumarynowe, w wyniku czego wyzwala się przyjemny i charakterystyczny zapach siana. Kumaryny zgromadzone są w wakuolach komórek w różnych organów, głównie jednak nadziemnych (wolny aglikon). Wyraźnie oddziałują na organizm człowieka. Piranokumaryny (np. wisnadyna w aminku) rozszerzają naczynia krwionośne (wieńcowe) i wywierają wpływ rozkurczowy. Umbeliferon (u baldaszkowatych), eskulina (w kasztanowcu) i herniaryna (u połonicznika) posiadają właściwości ochraniające organizm przed działaniem promieni ultrafioletowych. Dużo związków kumarynowych (melilotyna, dikumarol, kwas kumarynowy, kw. melilotowy) posiadają nostrzyki Melilotus. Dikumarol hamuje wytwarzanie protrombiny we krwi, a co za tym idzie obniża jej krzepliwość (działanie przeciwzakrzepowe). Najwięcej kumaryny w nostrzyku przypada na okres kwitnienia, kiedy zawartość jej dochodzi do 1,2%. Większość kumaryn działa też przeciwbakteryjnie, przeciwzapalnie i uspokajająco. Niektóre z furanokumaryn uczulają na światło, np. psoralen zawarty w baldaszkowatych. Angelicyna (np. w arcydzięglu) obniża ciśnienie krwi i uspokaja. Oczywiście łatwo się domyśleć skąd nazwy: furanokumaryny mają przyłączony pierścień furanowy, a piranokumaryny – pierścień piranowy.

Dicumarol znalazł zastosowanie w lecznictwie. Syntetyczne pochodne kumarolu, np. acenokumarol, dihydroksykumaryna są silnymi lekami przeciwzakrzepowymi. Podawane są osobom mającym sztuczną zastawkę serca, ponadto w profilaktyce i leczeniu zatorów i zakrzepicy żylnej i w chorobie niedokrwiennej serca. Dawkowanie zależy od choroby i wrażliwości indywidualnej pacjenta na lek; średnio podaje się 2-4 mg acenokumarolu/ dobę. Preparaty: Acenocoumarol (Polfa Pabianice, Polfa – W-wa) – tabl. 4 mg, Sintrom Novartis – tabl. 1 mg i 4 mg.