Aktualności ze świata medycyny naturalnej

Kallisia wonna (Złoty wąs) i choroby przemiany materii

kontynuacja artykułów http://www.igya.pl/srodki-lecznicze/rosliny-lecznicze/577-zoty-ws.html  i http://www.igya.pl/srodki-lecznicze/rosliny-lecznicze/580-kallisia-wonna-cig-dalszy.html 

To, jak wyglądamy, wcale nie zawsze zależy od stosowanych przez nas środków kosmetycznych. Pewne problemy, które mamy nieszczęście obserwować spoglądając na siebie w lustrze, niestety nie są zwykłymi niedostatkami kosmetycznymi. Tłusta lub sucha skóra, zielonkawa barwa twarzy, pryszcze, zwiększona potliwość, z reguły pojawiają się nie dlatego, że słabo o siebie dbamy. Przyczyna skrywa się głębiej. Należy doszukiwać się jej na poziomie komórkowym naszego organizmu. Komórki mięśni, skóry, kości, mózgu, układu nerwowego odżywiają się tymi samymi substancjami, które trafiają do organizmu lub w nim są wytwarzane. Lecz odżywianie to niekiedy ulega zakłóceniu. Wówczas mowa jest już o zaburzeniach endokrynnych, innymi słowy, o chorobach przemiany materii.

Istota procesów przemiany polega na tym, aby zamienić tłuszcze i węglowodany w energię, dostarczając jej komórkom organizmu i sprzyjać przyswojeniu przez nie aminokwasów białkowych, witamin i innych pożytecznych substancji trafiających wraz z pokarmem. Całkiem naturalne jest, że kiedy ta funkcja ulega zakłóceniu, organizm traci właściwości obronne, zauważalnie słabnie i częściowo traci zdolność do naturalnej regeneracji.

Dlatego też, jeśli zauważysz, że zniknął zdrowy rumieniec, skóra stała się obwisła, naruszona jest funkcja gruczołów łojowych, albo czujesz pragnienie, osłabienie, kwaskowy lub gorzki posmak w ustach, brak apetytu, pojawiły się zaburzenia pracy układu pokarmowego – to całkiem prawdopodobne, że Twoja przemiana materii pozostawia wiele do życzenia.

Dość często dochodzi do zaburzeń przemiany materii. To, czy w konsekwencji pojawią się jakieś schorzenia zależy jedynie od stopnia rozwoju tych zaburzeń. Kiedy człowiek nie walczy z ich przyczynami, tylko pogarsza swój stan, choroby nie każą długo na siebie czekać. Przede wszystkim mowa o nieracjonalnym spożywaniu pokarmów będących bogatym i łatwo przyswajalnym źródłem energii: słodyczy, słodkiego pieczywa [półcukierniczego], tłuszczu.

Kontrowersje związane z mammografią

Badania przeprowadzone w Danii w 2005 roku świadczyły rzekomo o tym, że poddawanie się badaniu mammograficznemu piersi przez kobiety zmniejszyło śmiertelność w wyniku raka piersi o 25%. Wydawało by się, że rezultaty badań stanowią właśnie potwierdzenie tego, co powtarzają nam lekarze, i co każą nam robić. Lecz grupa duńskich i norweskich naukowców zweryfikowała wnioski wyciągnięte z badań, uzupełniając je wstępnie o pewne świeże dane. Oto, co uzyskali:

Ich zdaniem rezultaty badań podane wcześniej opinii publicznej przeczą rzeczywistości. Okazało się, że regularne badania mammograficzne nie tylko nie zmniejszały śmiertelności w wyniku raka piersi, lecz śmiertelność była mniejsza w rejonach, w których kobiety nie poddawały się mammografii.

Duńscy uczeni sprawdzili roczną dynamikę zgonów na raka piersi w dwóch regionach kraju. W jednym z nich prowadzono program testowania na okoliczność chorób onkologicznych, a w drugim – nie. W celu uzyskania rzetelnych danych porównali rezultaty z poziomem śmiertelności w wyniku nowotworu złośliwego piersi z 10 lat poprzedzających program poddawania kobiet mammografii, i z 10 lat po wprowadzeniu badania rentgenologicznego.

Rezultaty wykazały, że w regionach, w których prowadzono testowanie mammograficzne umierało o 1% mniej kobiet w wieku od 55 do 74 lat, niż przed programem diagnozowania mammograficznego. W okolicach, w których nie poddawano kobiet badaniu mammograficznemu, śmiertelność spadła o 2%. W grupie kobiet w wieku od 35 do 54 lat procent umieralności zmniejszył się odpowiednio o 5 i 6%.

Ile wody i soli potrzebuje Twój organizm? - rewolucyjne podejście do zagadnienia oparte na badaniach i praktyce Nadieżdy Siemionowej

Nadeżda Siemionowa

W nowej wersji książki Nadeżdy Siemionowej „Szkoła zdrowia”, ukazały się niezwykle ciekawe poglądy na temat spożycia wody i soli. W związku z nastaniem upałów warto zapoznać się z tym ważnym zagadnieniem.Nadieżda Siemionowa jest inżynierem chemii i technologii żywienia, doktorem nauk biologicznych, członkiem rzeczywistym Rosyjskiej Akademii Nauk Biologicznych i członkiem rzeczywistym Międzynarodowej Akademii Przyrody i Środowiska Naturalnego. Od 16 lat prowadz własny ośrodek z turnusami uzdrawiającymi, który nazwała „Szkoła Zdrowia – Nadzieja”.

nowa wersja książki N. Siemionowej "Szkoła Zdrowia"

Diagnostyka i terapia biorezonansowa

W związku z tym, że ostatnio coraz więcej w środkach masowego przekazu mówi się o diagnostyce i terapii energoinformacyjnej, elektropunkturowej i o biorezonansie, zdecydowaliśmy się na przybliżenie tych metod po raz kolejny (ostatnio pisaliśmy na ten temat 2 lata temu). Jest to tym bardziej konieczne, że nawet w Wikipedii nie zamieszczono wiarygodnych informacji na ten temat, traktując zagadnienie powierzchownie, a miejscami wręcz z rażącym brakiem szacunku dla faktów (by nie rzec, że wypisuje się tam po prostu brednie)

Reinhold Voll - twórca metody biorezonansowej

Bezspornym jest fakt, że każda żywa istota, każdy jej układ i narząd, każda tkanka i każda komórka emituje prąd elektryczny i pole elektromagnetyczne. Diagnostyka bazująca na tym zjawisku opiera się na znajomości dokładnie określonych wartości liczbowych owych pól elektromagnetycznych. Możliwe jest ustalenie, czy narząd emituje pole odpowiadające zdrowemu organowi, czy uległ on procesowi patologicznemu. Co więcej, znane są częstotliwości emitowane przez każdą poszczególna bakterię, wirusa, pasożyta.

Np. komórki zdrowej wątroby emitują inne pole elektromagnetyczne, niż komórki tej samej wątroby, w której znajduje się jakiś pasożyt, wirus, czy przebiega proces chorobotwórczy.

Historia powstania metody elektropunkturowej diagnostyki metodą r. volla (EAV)

Obecnie szczególne zainteresowanie wywołuje metoda elektroakupunkturowej diagnostyki i terapii, wprowadzonej do medycyny w 1953 roku przez doktora medycyny Reinholda Volla.

Doktor R. Voll był niemieckim naukowcem, badaczem i lekarzem. Zaproponowana przez Volla metoda diagnostyczna przewyższyła jakościowo wszystkie poprzednie metody diagnostyczne.

Kombucza – grzyb herbaciany (Medusomyces gisevi)

Historia i pochodzenie

Historia i pochodzenie grzyba herbacianego stanowi zagadkę naukową: w naturalnej postaci nie jest w przyrodzie spotykany, a jednocześnie znany jest od czasów starożytnych. Pierwsze wzmianki historyczne o tym cudownym grzybie pochodzą z roku 400 p.n.e. Zgodnie z legendą koreański lekarz uzdrowił chorobę żołądka japońskiego Imperatora.

grzyb herbaciany w fabryce octu

Legenda posiada również bardziej interesującą wersję. Mnich przepowiedział choremu Imperatorowi, że lekarstwo przyniesie mu mrówka. Po pewnym czasie Imperator faktycznie ujrzał mrówkę, która wpadła mu do filiżanki i powiedziała mu, że przyniosła i pozostawiła w filiżance Imperatora niewidoczne gołym okiem lekarstwo. Filiżankę należy odstawić i poczekać aż w niej wyrośnie meduza, która zmieni herbatę w uzdrawiającą miksturę. Imperator posłuchał mrówki, a po wypiciu lekarstwa wyzdrowiał.

Grzyb herbaciany od dawna był znany nawet w Meksyku: hodowano go na kawałkach fig.

Inne wersje pochodzenia grzyba są następujące: uczeni utrzymują, że bakterie octowe (acetobacter) ze swych naturalnych miejsc bytowania przenoszone są przez różne owady do środowisk płynnych. Inni twierdzą, że grzyb herbaciany rozwijał się w zbiornikach wodnych ze szczególnym typem roślinności oraz składem chemicznym wody. Jednak brak spójnej i udowodnionej hipotezy na ten temat.

Oficjalna wersja brzmi: ojczyzną grzyba herbacianego jest Cejlon, skąd grzyb rozprzestrzenił się przez Indie, Chiny, Mandżurię i Wschodnią Syberię, aż po Europę. Zresztą niektórzy uważają, że Tybet jest ojczyzną grzyba. Sytuacja jest więc dość niejasna. Pewne jest jedynie to, że obecnie grzyb herbaciany mamy zarówno w Europie jak i w Azji i hodujemy go w środowisku cukrowo-herbacianym.

Otyłość jako infekcja

„Wystarczy, że spojrzę na kawałek tortu, a od razu idzie mi w biodra” - mawiają niektórzy, i co paradoksalne, mogą mieć rację. Wielu otyłym ludziom z trudem przychodzi proces odchudzania. Tymczasem ludzi o normalnej budowie ciała po kilkudniowej diecie tracą do kilograma wagi. Dlaczego tak się dzieje? Niecodzienną teorię wyjaśniającą przyczyny otyłości odkrył indyjski profesor Nikhil V. Dhurandhar. Twierdzi on, że przyczyną nadwagi i otyłości u ludzi są bakterie jelitowe, i że otyłością można się zarazić. Amerykańscy naukowcy sprawdzili tę teorie i znaleźli jej potwierdzenie!

W środkach masowego przekazu podaje się coraz to nowe diety i środki wspomagające odchudzanie, a ilość ludzi otyłych na planecie nie dość, że się nie zmniejsza, to jeszcze wzrasta. Zgodnie z ostatnimi badaniami francuskiej firmy Rocher w ciągu 12 lat liczba ludzi otyłych wśród dorosłej populacji planety wzrosła z 8,5% w 1997 roku do 14,5% w 2009 roku, czyli o 6,5 mln ludzi. Oczywiście pewne przyczyny otyłości są oczywiste. Należy do nich obżarstwo lub brak ruchu, lecz istnieje wiele innych mniej znanych teorii.

Prezentujemy tłumaczenie niezwykle fachowego i bezstronnego wykładu na temat:

„Struktura wody płynnej – nowe spojrzenie z punktu widzenia badań materiału i potencjalne zastosowanie w homeopatii”

Roy R (2004) A contemporary materials science view of the structure of water. Symposium on Living Systems/Materials Research, Boston, MA, Nov. 28, 2004

Artykuł ten stanowi międzybranżową bazę informacji o strukturze wody płynnej. Zaczyna się od podsumowania zawartych w literaturze z zakresu badań materiałowych informacji o amorficznej strukturze nieorganicznej płynnej fazy kowalentnej, której przykłady obserwujemy w wypadku SiO2, S, Se, P i H2O. Dane na temat wody zostały przeanalizowane przez pryzmat znanych algorytmów badań materiałowych: związek właściwości ze strukturą, wykresy fazowe temperatura – ciśnienie, zjawisko epitaksji, zjawisko rozdzielenia faz płyn – płyn, stabilność koloidów dwufazowych, niedawno odkryte działanie słabych pól magnetycznych i elektrycznych na strukturę prostych tlenków nieorganicznych. Drugą obszerną bazę danych dała dokładna analiza literatury o właściwościach substancji skondensowanej, odzwierciedlającej właściwości strukturalne czystej wody uzyskiwanej w procesie zwykłej technologii przygotowania środków homeopatycznych.

Weryfikacja tych danych przy pomocy standardowych paradygmatów badań materiałowych prowadzi do następującego wniosku: w doświadczeniach i procesach w warunkach bliskich normie powinno istnieć mnóstwo różnych struktur wody płynnej. Typowy wzorzec wody w takich warunkach eksperymentalnych bez wątpienia składa się z określonego przez mechanikę tradycyjną kompleksu monomerów i oligomerów (klastrów) o różnych rozmiarach – przynajmniej do setek cząstek H2O. Strukturalne podobieństwo SiO2 i OH2 jest bardzo ważne dla struktury wody oraz możliwości epitaksji przynajmniej w okolicy kontaktu ze szklanymi ściankami zwykłych naczyń.

Najważniejszą cechą charakterystyczną wiązań w wodzie płynnej są nie tylko „dobrze znane wiązania wodorowe, lecz konieczna obecność szerokiego spektrum” wiązań van der Waalsa pomiędzy różnymi klastrowymi elementami strukturalnymi. Jest to spektrum bardzo słabych wiązań, które może odpowiadać za niezwykłą łatwość zmieniania struktury wody, która z kolei może pomóc w wyjaśnieniu wielu znanych anomalii w jej właściwościach. W najdelikatniejszej postaci takie słabe wiązania mogłyby dawać zmiany struktury wywołane polami elektrycznymi i magnetycznymi oraz promieniowaniem wszystkich typów włącznie z tak zwanymi energiami subtelnymi, na których opiera się ogromna liczba informacji o wodzie strukturowanej w szczególny sposób.

Praca ta w żadnym wypadku nie dotyczy klinicznej skuteczności jakiegokolwiek środka homeopatycznego, jednak niewątpliwie obala argument wysuwany przeciw homeopatii oparty na całkowicie błędnym twierdzeniu, iż jeśli brak jest różnic w składzie między lekarstwem i wykorzystaną do niego czystą wodą, to między nimi nie może być żadnych różnic. Wykazuję niesłuszność podobnego twierdzenia przy pomocy najważniejszego paradygmatu badań materiałowych, polegającego na tym, że to struktura (a nie skład) w znacznym stopniu determinuje właściwości, i struktury w fazach nieorganicznych mogą być lekko zmienianie bez jakiejkolwiek zmiany składu. W ten sposób krytycy homeopatii muszą dowieść identyczności struktury przygotowanego środka z rozpuszczalnikiem wyjściowym.

Podstawowe wnioski z tej pracy dotyczą jedynie prawdopodobieństwa działania biologicznego lekarstw mocno rozcieńczonych w wodzie. Wnioski te oparte są na bardzo starych (homeopatia) i na świeżych (koloidy metaliczne i nano pęcherzykowe) obserwacjach, które zostały odrzucone bez należytych podstaw, lub w wyniku nieznajomości literatury z zakresu materiałoznawstwa i jego teoretycznego fundamentu. Jest to świetny przykład częstego błędu popełnianego przy odrzucaniu nowych odkryć naukowych, kiedy brak dowodu uważa się za dowód braku.