Aktualności ze świata medycyny naturalnej

Vadim Zeland (autor Transerfingu Rzeczywistości) o zdrowiu

Czytelnicy i miłośnicy niezwykle popularnych (również w Polsce) książek Vadima Zelanda z serii Transerfing Rzeczywistości na pewno z zainteresowaniem zapoznają się z poglądami autora na temat zanieczyszczeń fizycznego składnika ludzkiej osobowości. Zeland często w swych dotychczasowych pracach zwracał uwagę na to, że nie wolno zapominać o tym, iż „jesteśmy również ciałem fizycznym”. Oto jego wypowiedzi i odpowiedzi na pytania zadawane przez czytelników wydanych dotychczas tomów Transerfingu.

Zaczniemy od rzeczy nieprzyjemnych. (A któż obiecał, że będzie tylko przyjemnie?) Mówiliśmy już o pasożytach świadomości – wahadłach. Istnieją jednak również pasożyty ciała będące niezwykle podstępnym wrogiem. Podstępność przejawia się w tym, że po pierwsze, współczesne laboratoria medyczne (o zgrozo!) praktycznie nie są w stanie zdiagnozować obecności „gości” w naszym organizmie. To fakt. (Kliniki po prostu nie dysponują nieodzownym sprzętem. Dodatkowe analizy prawie nic nie dają.) A po drugie, obecność pasożytów rzadko przejawia się w postaci bezpośrednich symptomów. Pasożyty ciała zachowują się cicho, nie są zainteresowane tym, by je wykryto. Człowiek może czuć się w zasadzie nieźle, a jednocześnie w jego wnętrzu mogą dziać się straszne rzeczy!

Strefy geopatyczne

Strefy geopatyczne, to lokalne anomalie geofizyczne (pochodzenia naturalnego) w postaci słabych pól elektromagnetycznych Ziemi. Długie przebywanie w miejscu tych anomalii prowadzi do rozchwiania zdrowia i rozwoju chorób. Strefy geopatyczne powstają w efekcie przecięcia podziemnych cieków wodnych znajdujących się na różnej głębokości i rozpadlin geologicznych w górnych warstwach skorupy ziemskiej (pęknięcia, jaskinie).

Nazwa pochodzi od greckich słów „ge” - Ziemia, „pathos” - cierpienie + „genesis” - pochodzenie.

Strefy geopatyczne znane były już w starożytności. Od dawna u narodów w wielu krajach istniały wyobrażenia „wymarłych” złych miejsc, w których nie rosną drzewa ani kwiaty, ciężko chorują ludzie i zwierzęta, rozpadają się budynki. Na przestrzeni wielu wieków ludzie szczególnie starannie wybierali miejsca na budowę budynków mieszkalnych. Od zamierzchłych czasów w Chinach istnieje system fengshui, zgodnie z którym nie przystępowano do budowy domu, dopóki geomanta (różdżkarz) nie upewnił się, że dane miejsce nie znajdowało się pod władzą „demonów głębin”.

Energo-siłowy szkielet Ziemi

Znana jest nauce hipoteza dwudziestościennego i dwunastościennego układu budowy Ziemi wysunięta przez Moskwian: N. Gonczarowa, W. Makarowa i W. Morozowa. Zdaniem autorów, nasza planeta stanowi niejako gigantyczny kwazikryształ (ciało stałe, w którym atomy układają się w pozornie regularną, jednak niepowtarzającą się strukturę) zbudowany z wpisanych w siebie nawzajem wielościanów: dwudziestościanu i dwunastościanu. Taki układ krawędzi i wierzchołków nazwano siłowym szkieletem Ziemi. Niewykluczone, że właśnie siatki geobiologiczne są pochodnymi takiego szkieletu siłowego. Badacze rozwijający ten swoisty kierunek geomorfologii sądzą, że Ziemia jest swego rodzaju tworem krystalicznym posiadającym krawędzie, wierzchołki i łączące je linie geoenergetyczne powstające pod wpływem procesów kosmicznych i geofizycznych.

Krystaliczna budowa Ziemi znana była od dawna, na co wskazują starożytne źródła pisane oraz wykopaliska archeologiczne. Odnaleziono przedmioty przedstawiające strukturalno-krystaliczny model Ziemi w postaci dwudziestościanu – dwunastościanu, czyli figury złożonej z dwunastu pięciokątów foremnych i dwudziestu trójkątów. Badacze wykazali, że w wierzchołkach tego gigantycznego szkieletu znajdują się centra światowej religii i kultury, miejsca o unikalnej faunie i florze oraz największe złoża surowców kopalnych. Punkty przecięcia podstawowych figur szkieletu pokrywają się z grzbietami oceanicznymi, szczelinami planetarnymi, strefami aktywnych wzniesień i zapadlin skorupy ziemskiej. Ośrodki wszystkich światowych anomalii geomagnetycznych, minimalnego i maksymalnego ciśnienia atmosferycznego przypadają na wierzchołki wielościanów. Formy te mogą z kolei dzielić się tworząc mniejsze struktury, których energosiłowe przejawy obserwuje się w postaci siatki Hartmana, siatki Currego i innych.

Siatka Hartmana

W internecie istnieje wiele pośrednich danych opisujących przejawy fenomenu siatki Hartmana i jego działanie, lecz trudno doszukać się konkretnych informacji o jego istocie. Brak wyjaśnienia samej natury zjawiska, dlaczego nazywamy je właśnie siatką, dlaczego jest ona związana z Ziemią, dlaczego posiada odchylenia, zróżnicowaną biegunowość stref, dlaczego ma miejsce „oddychanie dobowe” związane z obrotem Ziemi, dlaczego siatka i jej parametry zależą od konkretnego miejsca, i w końcu dlaczego na miejscowe parametry siatki wpływa działalność człowieka.

Dlatego też prezetnujemy krótkie opracowanie w oparciu o badania dokonane przez niezwykle kontrowersyjnego, a jednocześnie cieszącego się ogromną popularnością uczonego, autora wielu publikacji -  Jurija Anatolewicza Babikowa.

Przede wszystkim musimy wiedzieć, że nie mamy do czynienia ze sznurami plazmy, a jedynie z ich skutkiem.

Jeśli do równej powierzchni wody wrzuci się kamień, to we wszystkie strony od punktu upadku kamienia rozejdą się okrężne fale.

Jeśli spojrzymy na powierzchnię wody w przekroju, to ujrzymy następujący kształt fali będzie mieć postać sinusoidy. Górna część sinusoidy (fali) w stosunku do powierzchni stawu będzie wyżej. Dolna część sinusoidy w stosunku do powierzchni stawu będzie niżej. Punkt na powierzchni będzie wahał się na fali w górę i w dół w pionie do maksymalnych wartości, pozostając przy tym na miejscu w poziomie. Jest to amplituda ruchu falowego. Sama zaś fala na powierzchni stawu będzie rozchodzić się z prędkością ruchu falowego.

Rozmiar fali od początku jednego wahnięcia do jego końca, to długość fali. Czas, w którym fala pokonuje tę odległość, to okres wahania, a ilość pełnych okresów, które fala zdążyła przejść w jednostce czasu, na przykład w ciągu sekundy, to częstotliwość wahań.

Światło również jest falą, tylko elektronową, sferyczną, ponieważ pochodzi od świecącego się punktu w przestrzeni, charakteryzuje się długością fali (częstotliwością lub kolorem), prędkością fali świetlnej w próżni, która w naszej przestrzeni wynosi około 300 tys. km/s (a dokładniej 299792458 +/- 1,2m/s). Dźwięk również jest falą, fale akustyczne polegające na kurczeniu i rozszerzaniu się środowiska gazowego atmosfery, które nasz słuch identyfikuje jako dźwięk. Różna częstotliwość (długość fali), to różne dźwięki. Prędkość dźwięku zależy od wielu czynników środowiska gazowego – składu, ciśnienia (gęstości), wilgotności, temperatury, średnio w normalnych warunkach (temperatura +20 stopni Celsjusza, ciśnienie 760mm słupa rtęci) na Ziemi wynosi około 330m/s.

Krzem (Si) jako pierwiastek życia

Niedobór krzemu w organizmie może doprowadzić do takich schorzeń jak miażdżyca tętnic, epilepsaja, zwapnienie tkanek miękkich, wylew, zawał, cukrzyca, zapalenie wątroby, rak, grypa, czy reumatyzm. Zagadnienie to porusza w swej książce Nadieżda Siemionowa.

Miriady gwiazd, Słońce, Księżyc i Ziemia mają ten sam skład chemiczny. Życie na Ziemi istnieje miliardy lat. Nieustannie ewoluuje. Życie na Ziemi ma sobie tylko właściwe cechy, które wyróżniają je od procesów zachodzących w systemach gwiezdnych. Tym niemniej ludzie dawno zauważyli wpływ kosmosu na swoje życie.

Co łączy ze sobą w jeden krąg: życia gwiazd, Słońce, Ziemię i życie ludzi? Co pozwala nam, ludziom, czuć się częścią „Żywej Substancji Ziemi”, korzystać z dóbr tej kolebki nawet jeśli – niczym dyletanci – w najmniejszym stopniu nie zdajemy sobie z tego sprawy? Co to takiego?

Jeszcze raz przytoczmy nieśmiertelne słowa W. Wiernadskiego: „Żaden organizm nie może istnieć bez krzemu”.

krzem do domowej produkcji wody krzemionkowej dostępny w sklepie Igya